Haj!
Jak w temacie trochê historii + ¶redniowieczne wizerunki ¶wiêtego Jakuba.
Zapraszam do dyskusji...
Pe³na wersja: Rota ¶w Jakuba - symbole, nazwy...
No to rozpocznê:
http://parafiachelmica.org/patron/index.php
http://www.wiara.pl/tematcaly.php?idenart=1059122321
http://www.wiara.pl/tematcaly.php?idenart=1035536422
http://www.owczarnia.alleluja.pl/tekst.php?numer=4588
http://parafiachelmica.org/patron/index.php
CYTAT
Nasz patron to ¶w. Jakub Starszy Aposto³. By³ on bratem Jana Ewangelisty, a synem Zebedeusza, który w Betsaidzie lub Kafarnaum wraz z rodzin± i najemnikami prowadzi³ ma³e przedsiêbiorstwo rybackie (Mk 1, 19 n).
Natomiast matka, Salome nale¿a³a do grona niewiast, które w niektórych okresach dzia³alno¶ci publicznej towarzyszy³y i us³ugiwa³y Jezusowi (Mk 15, 40). Czy poprzez ni± by³ Jakub krewnym Jezusa? £atwo o wyci±gniêcie takiego wniosku, ale pewnym bynajmniej on nie jest. Nie wiemy te¿, czy Jakub przed przy³±czeniem siê do Zbawiciela, by³ jak jego brat Jan uczniem Jana Chrzciciela (J 1, 41).
Wybrany na aposto³a, widnia³ zawsze niemal na czele listy. Wraz z Piotrem i Janem tworzy³ grupê dopuszczon± do najwiêkszej poufa³o¶ci: byli ¶wiadkami wskrzeszenia córki Jaira, tajemnicy Przemienienia oraz ogrójcowej agonii. Ta uprzywilejowana sytuacja pozwoli³a mu na wypowiedzenie propozycji, które ujawni³y jego temperament. Gdy przechodzili przez Samariê, Jakub chcia³ zniszczyæ przy pomocy pioruna niego¶cinne miasto (£k 9, 54). W drodze do Jerozolimy nalega³ na matkê, lub j± nak³oni³, by dlañ i dla jego brata, Jana, uzyska³a pierwsze miejsce w królestwie mesjañskim (Mt 20, 20-28). Kiedy Jezus zapowiedzia³ zniszczenie ¶wi±tyni, chcia³ bezzw³ocznie dowiedzieæ siê, w jakim dok³adnie czasie to wydarzenie nast±pi. ¯ywe usposobienie Jakuba i Jana sprawi³o, ¿e Jezus nazwa³ ich "synami gromu" (Mk 3, 17).
Po ujêciu Jezusa Jakub opu¶ci³ go i podobnie jak inni aposto³owie podda³ siê zw±tpieniu. W pierwotnym Ko¶ciele odgrywa³ jednak rolê pierwszoplanow±. Tote¿ w chwili, gdy Herod Agrypa I chc±c siê przypodobaæ ¯ydom (r. 41-44) uderzy³ w gminê jerozolimsk±, pierwszy cios spad³ na Jakuba i Piotra (Dz 12, 1-2). Jakub zgin±³ od miecza, daj±c zgodnie z przepowiedni± Chrystusa (Mk 10, 39) ¶wiadectwo krwi w swojej wierze. Pierwotna tradycja nic ponadto o nim nie przekaza³a. Dopiero Euzebiusz powo³uj±c siê na Klemensa Aleksandryjskiego dopowiedzia³ wiadomo¶ci o zdrajcy, który nawróci³ siê, gdy aposto³a prowadzono na ¶mieræ i który przyj±wszy od niego poca³unek pokoju, zgin±³ razem z nim. Hiszpañska legenda (VII w.) mówi ponadto o bogactwie jego rodziców i ich ustosunkowaniach, o dzia³alno¶ci Jakuba w Judei, Samarii, a nawet w Hiszpanii itd.
Wed³ug podañ cia³o ¶w. Jakuba zosta³o przewiezione morzem przez port w Jafie do hiszpañskiej miejscowo¶ci Iria, gdzie w IX w. odnalaz³ je tamtejszy biskup Teodomir. Umieszczono je w miejscu nazwanym pó¼niej Santiago lub Compostell±. W 1082 rozpoczêto tam budowê wspania³ej ¶wi±tyni, która w r. 1112 przemianowana zosta³a na katedrê i sta³a siê s³awnym miejscem pielgrzymek z ca³ej Europy. Pod wzglêdem liczebno¶ci pielgrzymki te zajê³y drugie miejsce po podró¿ach do Ziemi ¶wiêtej. Jakub zosta³ te¿ patronem Hiszpanii i Portugalii, walk z islamem, kilku zakonów rycerskich, opiekunem pielgrzymów, kapeluszników itd. W kalendarzy liturgicznym czcimy go 25 lipca.
MODLITWA:
Wszechmog±cy, wieczny Bo¿e, który krwi± ¶w. Jakuba u¶wiêci³e¶ pierwsze owoce kap³añstwa Twoich aposto³ów, spraw, aby Twój Ko¶ció³ zosta³ wzmocniony jego wyznaniem wiary i zawsze cieszy³ siê jego wstawiennictwem.
AMEN
Natomiast matka, Salome nale¿a³a do grona niewiast, które w niektórych okresach dzia³alno¶ci publicznej towarzyszy³y i us³ugiwa³y Jezusowi (Mk 15, 40). Czy poprzez ni± by³ Jakub krewnym Jezusa? £atwo o wyci±gniêcie takiego wniosku, ale pewnym bynajmniej on nie jest. Nie wiemy te¿, czy Jakub przed przy³±czeniem siê do Zbawiciela, by³ jak jego brat Jan uczniem Jana Chrzciciela (J 1, 41).
Wybrany na aposto³a, widnia³ zawsze niemal na czele listy. Wraz z Piotrem i Janem tworzy³ grupê dopuszczon± do najwiêkszej poufa³o¶ci: byli ¶wiadkami wskrzeszenia córki Jaira, tajemnicy Przemienienia oraz ogrójcowej agonii. Ta uprzywilejowana sytuacja pozwoli³a mu na wypowiedzenie propozycji, które ujawni³y jego temperament. Gdy przechodzili przez Samariê, Jakub chcia³ zniszczyæ przy pomocy pioruna niego¶cinne miasto (£k 9, 54). W drodze do Jerozolimy nalega³ na matkê, lub j± nak³oni³, by dlañ i dla jego brata, Jana, uzyska³a pierwsze miejsce w królestwie mesjañskim (Mt 20, 20-28). Kiedy Jezus zapowiedzia³ zniszczenie ¶wi±tyni, chcia³ bezzw³ocznie dowiedzieæ siê, w jakim dok³adnie czasie to wydarzenie nast±pi. ¯ywe usposobienie Jakuba i Jana sprawi³o, ¿e Jezus nazwa³ ich "synami gromu" (Mk 3, 17).
Po ujêciu Jezusa Jakub opu¶ci³ go i podobnie jak inni aposto³owie podda³ siê zw±tpieniu. W pierwotnym Ko¶ciele odgrywa³ jednak rolê pierwszoplanow±. Tote¿ w chwili, gdy Herod Agrypa I chc±c siê przypodobaæ ¯ydom (r. 41-44) uderzy³ w gminê jerozolimsk±, pierwszy cios spad³ na Jakuba i Piotra (Dz 12, 1-2). Jakub zgin±³ od miecza, daj±c zgodnie z przepowiedni± Chrystusa (Mk 10, 39) ¶wiadectwo krwi w swojej wierze. Pierwotna tradycja nic ponadto o nim nie przekaza³a. Dopiero Euzebiusz powo³uj±c siê na Klemensa Aleksandryjskiego dopowiedzia³ wiadomo¶ci o zdrajcy, który nawróci³ siê, gdy aposto³a prowadzono na ¶mieræ i który przyj±wszy od niego poca³unek pokoju, zgin±³ razem z nim. Hiszpañska legenda (VII w.) mówi ponadto o bogactwie jego rodziców i ich ustosunkowaniach, o dzia³alno¶ci Jakuba w Judei, Samarii, a nawet w Hiszpanii itd.
Wed³ug podañ cia³o ¶w. Jakuba zosta³o przewiezione morzem przez port w Jafie do hiszpañskiej miejscowo¶ci Iria, gdzie w IX w. odnalaz³ je tamtejszy biskup Teodomir. Umieszczono je w miejscu nazwanym pó¼niej Santiago lub Compostell±. W 1082 rozpoczêto tam budowê wspania³ej ¶wi±tyni, która w r. 1112 przemianowana zosta³a na katedrê i sta³a siê s³awnym miejscem pielgrzymek z ca³ej Europy. Pod wzglêdem liczebno¶ci pielgrzymki te zajê³y drugie miejsce po podró¿ach do Ziemi ¶wiêtej. Jakub zosta³ te¿ patronem Hiszpanii i Portugalii, walk z islamem, kilku zakonów rycerskich, opiekunem pielgrzymów, kapeluszników itd. W kalendarzy liturgicznym czcimy go 25 lipca.
MODLITWA:
Wszechmog±cy, wieczny Bo¿e, który krwi± ¶w. Jakuba u¶wiêci³e¶ pierwsze owoce kap³añstwa Twoich aposto³ów, spraw, aby Twój Ko¶ció³ zosta³ wzmocniony jego wyznaniem wiary i zawsze cieszy³ siê jego wstawiennictwem.
AMEN
http://www.wiara.pl/tematcaly.php?idenart=1059122321
http://www.wiara.pl/tematcaly.php?idenart=1035536422
CYTAT
¦w. Jakub Starszy - Syn Gromu
„W tym samym czasie Herod zacz±³ prze¶ladowaæ niektórych cz³onków Ko¶cio³a. ¦ci±³ mieczem Jakuba, brata Jana...” (Dz 12,1-2)
Ilu Jakubów?
W¶ród oko³o 50 ¶wiêtych i b³ogos³awionych nosz±cych to imiê dwóch by³o Aposto³ów. Dla ich odró¿nienia nadano im przydomki: Starszy i M³odszy oraz Wiêkszy i Mniejszy. Odró¿nienie to wprowadzi³ ju¿ ¶w. Marek (Mk 15,40). Zapewne za podstawê wziêto nie wiek, ale moment przy³±czenia do grona Aposto³ów.
Imiê Jakub pochodzi z hebrajskiego „skeb”, co znaczy „piêta”. Bowiem, wed³ug Ksiêgi Rodzaju, kiedy Jakub, wnuk Abrahama, rodzi³ siê jako bli¼niak z Ezawem swoim bratem, mia³ go trzymaæ za piêtê (Rdz 25,26).
Brat Jana, syn Zebedeusza, a mo¿e kuzyn Jezusa?
¦w. Jakub Starszy by³ bratem ¶w. Jana Aposto³a (M14,21-22). Obaj byli synami Zebedeusza. Byli rybakami i mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Ewangelie nie wymieniaj± bli¿ej miejscowo¶ci. Byæ mo¿e, pochodzili z Betsaidy podobnie jak ¶w. Piotr, Andrzej i Filip (J1,44), gdy¿ spotykamy ich razem przy po³owach. ¦w. £ukasz zdaje siê nam to wprost narzucaæ, kiedy pisze, ¿e Jan i Jakub „byli wspólnikami Szymona – Piotra” (£k 5,10).
Matk± ¶w. Jana i Jakuba by³a Salome (Mt 15,40), która nale¿a³a do najwierniejszych towarzyszek wêdrówek Chrystusa Pana (Mk 15,40). Czy ze strony matki by³ ¶w. Jakub kuzynem Pana Jezusa, jak sugeruj± niektórzy? Raczej nie. ¦w. Jakub zosta³ zapewne powo³any do grona uczniów Chrystusa ju¿ nad rzek± Jordan. Tam bowiem spotykamy jego brata Jana (J1,37). Po raz drugi jednak Pan Jezus wezwa³ go w czasie po³owu ryb: „Gdy (Jezus) przechodzi³ obok jeziora Galilejskiego ujrza³ dwóch braci - Szymona zwanego Piotrem i brata jego Andrzeja, jak zarzucali sieæ w jezioro i rzek³ do nich: «Pójd¼cie za Mn±, a uczyniê was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszed³ stamt±d dalej, ujrza³ innych braci: Jakuba syna Zebedeusza i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w ³odzi swe sieci. Ich te¿ powo³a³. A oni natychmiast zostawili ³ód¼ i ojca, i poszli za Nim” (Mt 4,21-22). ¦w. £ukasz podaje szczegó³ nowy, ¿e by³o to po pierwszym cudownym po³owie ryb (£k 5,1-11).
Spo¶ród Aposto³ów katalogi wymieniaj± ¶w. Jakuba Wiêkszego zawsze na czo³owym miejscu. I tak ¶w. Mateusz i £ukasz daj± mu trzecie miejsce po ¶w. Piotrze i Andrzeju (Mt 10,3; £k 6,14), a ¶w. Marek stawia go zaraz po ¶w. Piotrze na miejscu drugim (Mk 3,17).
Tak¿e Chrystus Pan wyró¿nia³ ¶w. Jakuba. W³a¶nie on nale¿a³ do wybranej trójki Aposto³ów, którzy byli ¶wiadkami wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5,37; £k 8,51), Przemienienia Pañskiego (Mt 17,1; Mk 9,1; £k 9,28), oraz Jego krwawego konania w Ogrójcu (Mt 26,37).
¦w. Jakub mia³ charakter popêdliwy, czym siê wyró¿nia³ w¶ród Aposto³ów tak dalece, ¿e otrzyma³ nawet od Chrystusa przydomek „Syn Gromu” (Mk 3,17). Chcia³ bowiem wraz z Janem, aby piorun spad³ na pewne miasto w Samarii, które nie chcia³o przyj±æ Pana Jezusa z Jego uczniami (£k 9,55-56). Jakub by³ w¶ród tych uczniów, którzy pytali Pana Jezusa na osobno¶ci, kiedy bêdzie koniec ¶wiata (Mk 13,3-4). Wreszcie by³ on ¶wiadkiem drugiego, tak¿e cudownego po³owu ryb, kiedy Chrystus ustanowi³ Piotra g³ow± i pasterzem swojej owczarni (J 27,2).
Ewangelie wspominaj± o Jakubie Starszym na 18 miejscach, co ³±cznie obejmuje 31 wierszy. W porównaniu do innych Aposto³ów jest to bardzo du¿o.
Pierwszy mêczennik w¶ród Aposto³ów
Dzieje Apostolskie wspominaj± o ¶w. Jakubie dwa razy: kiedy wymieniaj± go na li¶cie Aposto³ów (Dz 1,13) oraz przy wzmiance o jego mêczeñskiej ¶mierci. Z tej okazji ¶w. £ukasz tak pisze: „W tym samym czasie Herod zacz±³ prze¶ladowaæ niektórych cz³onków Ko¶cio³a. ¦ci±³ mieczem Jakuba, brata Jana...” (Dz 12,1-2). Sprawc± wyroku ¶mierci na ¶w. Jakuba Wiêkszego by³ król Herod Agryppa I. Jako wnuk Heroda Wielkiego i Hasmonejki Mariamme chcia³ ¯ydom okazaæ, ¿e krew jego narodu p³ynie w jego ¿y³ach. Dlatego pilnie przestrzega³ przepisów prawa Moj¿esza i sprawowa³ opiekê nad ¶wi±tyni± w Jerozolimie. Z tych powodów ¯ydzi bardzo cenili Heroda i ³±czyli z nim nawet pewne nadzieje. Korzystaj±c z przyja¼ni, jak± darzy³ naród ¿ydowski, Herod Agryppa I, kap³ani i starsi nak³onili go, aby rozpocz±³ prze¶ladowanie Ko¶cio³a. Chodzi³o na pierwszym miejscu o stracenie przywódców. To w³a¶nie ten król po straceniu ¶w. Jakuba kaza³ natychmiast uwiêziæ tak¿e ¶w. Piotra. Kiedy go pojma³, osadzi³ w wiêzieniu i odda³ pod stra¿ czterech oddzia³ów, po czterech ¿o³nierzy ka¿dy, zamierzaj±c po ¶wiêcie Paschy wydaæ go ludowi (Dz 12,3-4). Jest rzecz± zadziwiaj±c±, dlaczego ¶w. Jakuba stracono bez procesu. W³adzê nad ca³± Palestyn± da³ Herodowi cesarz Klaudiusz (41-44). Herod jednak nied³ugo panowa³, gdy¿ zmar³ nagle ra¿ony apopleksj± (Dz 12,20-25).
Wyrok ¶mierci bez s±du wykonano zapewne dlatego, aby nie przypominaæ ludowi procesu Chrystusa Pana i nie naraziæ siê na jakie¶ nieprzewidziane reakcje. By³o to wiêc posuniêcie taktyczne. Dlatego tak¿e zapewne nie kamieniowano ¶w. Jakuba, ale go w wiêzieniu ¶ciêto. Biskup Euzebiusz, pierwszy historyk Ko¶cio³a (w. IV), pisze, ¿e ¶w. Jakub uca³owa³ swojego kata, czym go tak dalece wzruszy³, ¿e sam kat tak¿e wyzna³ Chrystusa i za to natychmiast poniós³ ¶mieræ (Hist. 2,9; 1-4).
Santiago de Compostela
W ¶redniowieczu powsta³a legenda, ¿e ¶w. Jakub, zanim zosta³ biskupem Jerozolimy uda³ siê najpierw zaraz po Zes³aniu Ducha ¦wiêtego do Hiszpanii. Tradycja ta powsta³a dlatego, poniewa¿ w wieku VII miano z Jerozolimy do Santiago de Compostela sprowadziæ relikwie ¶w. Jakuba. Palestynê bowiem opanowali Arabowie i by³a powa¿na obawa zniszczenia jego grobu. Nadto opowiadano sobie, ¿e w czasie jednej z bitew z Maurami mia³ siê ukazaæ na niebie ¶w. Jakub w zbroi rycerza i przyczyniæ siê do zwyciêstwa chrze¶cijan.
Piotr Skarga przyjmuje obecno¶æ ¶w. Jakuba w Hiszpanii jako fakt: „Pójd¼ za Mn±, nauczê ciê lepszego rzemios³a - i¿ nie ryby, ale ludzi ³owiæ bêdziesz. Dziwne rzemios³o, którego siê ci uczyæ maj±, którym opieka dusz ludzkich zlecon± jest. Powo³any Jakub do onej szko³y i nauki ³owienia ludzi, nie da³ siê takiej my¶li zwyciê¿yæ: - Porzuciæ mi po¿ywienie i chleb mój ka¿e, a sam nic nie ma... Ojca mi³ego tak starego i matkê jako opuszczê? Po wziêciu Ducha ¦wiêtego pu¶ci³ siê ¶w. Jakub do Hiszpanii tak daleko na zbawienie dusz zabiegaj±c, a ma³o nie ¶wiat wszystek od wschodu a¿ na zachód ostatniego kraju ziemi przebieg³. O, jaka chêæ do pozyskania dusz i wype³nienia rozkazu Pana swego” (¯ywoty ¦wiêtych).
W Santiago de Compostela od XI w. znajduje siê stolica arcybiskupstwa, a wybudowana tam katedra pod wezwaniem ¦w. Jakuba zosta³a uroczy¶cie konsekrowana w roku 1211. Tam zosta³ równie¿ za³o¿ony zakon rycerski ¦w. Jakuba dla obrony wiary i kraju przed Arabami, którzy najechali w VII wieku tak¿e Hiszpaniê i kilka wieków j± okupowali. W XIII wieku za³o¿ono tak¿e we Francji inny zakon ¶w. Jakuba dla opieki nad pielgrzymami. Przetrwa³ on do roku 1672. ¦wiêty Jakub jest pierwszym patronem Hiszpanii, a jego grób w Santiago nale¿a³ w ¶redniowieczu do najs³ynniejszych sanktuariów chrze¶cijañstwa, zajmuj±c trzecie zaszczytne miejsce - po Ziemi ¦wiêtej i po Rzymie.
Santiago de Compostela ma w³asny uniwersytet za³o¿ony w roku 1501, wspania³± bazylikê-katedrê, gdzie mieszcz± siê relikwie ¶w. Jakuba i kilkana¶cie innych okaza³ych i bogatych ko¶cio³ów. Wed³ug tamtejszej legendy w roku 835 biskup miasta Irii, wiedziony przez cudown± gwiazdê, mia³ odnale¼æ grób i relikwie ¶w. Jakuba Aposto³a. Alfons II, król Asturii zbudowa³ tu ko¶ció³, przy którym rych³o powsta³o miasto. Co roku Compostelê odwiedzaj± miliony pielgrzymów. Tak wiêc grób ¶w. Jakuba do dnia dzisiejszego nale¿y do najwiêkszych sanktuariów na ¶wiecie. Przewodnik z XII wieku podaje a¿ 4 ró¿ne szlaki z Europy do Composteli. Umy¶lnie wybierano sanktuaria, aby je po drodze nawiedzaæ, np. we Francji: Matki Bo¿ej w Le Puy, ¶w. Marii Magdaleny w Vezeley, ¶w. Leonarda w Saint Leonard, ¶w. Marcjalina w Limoges, ¶w. Fronta w Perignem, ¶w. Marcina w Tours i inne.
Jak rozpoznaæ ¶w. Jakuba Starszego?
Aposto³ z ksiêg±
By³o dwóch aposto³ów o imieniu Jakub. Jeden z nich jest zwany Starszym lub Wiêkszym, prawdopodobnie dlatego, ¿e wcze¶niej od drugiego przyst±pi³ do grona aposto³ów. Jak ka¿dy aposto³ ¶w. Jakub Starszy jest czasem przedstawiany z ksiêg±.
Mêczennik z mieczem
¦w. Jakub Starszy by³ biskupem Jerozolimy. Poniós³ ¶mieræ mêczeñsk± jako pierwszy z aposto³ów. W 44 roku zosta³ ¶ciêty mieczem z rozkazu Heroda Agryppy I, wnuka Heroda I Wielkiego. Dlatego wizerunkom aposto³a czêsto towarzyszy miecz.
Pielgrzym z kijem lub muszl±
Tradycja podaje, ¿e ¶w. Jakub Wiêkszy po Zes³aniu Ducha ¦wiêtego uda³ siê najpierw do Hiszpanii, ¿eby tam g³osiæ Dobr± Nowinê. W 830 roku jego relikwie zosta³y sprowadzone do Hiszpanii, do miejscowo¶ci, która otrzyma³a nazwê Santiago de Compostela. Santiago znaczy Jakub. Na Pó³wyspie Iberyjskim trwa³y wówczas walki miêdzy chrze¶cijanami i Arabami. Rycerze chrze¶cijañski ruszaj±c do boju krzyczeli imiê ¶wiêtego, którego z racji ewangelizowania przez niego Hiszpanii, uwa¿ali za patrona. Wo³ali w ludowej ³acinie "Sant Iacob" (¦wiêty Jakub), co wkrótce przesz³o w "Santiago". Z kolei Compostela pochodzi od ³aciñskich s³ów "Campus Staelle" (Pole gwiazdy). Wed³ug tradycji relikwie znalaz³y siê w Hiszpanii ju¿ w VII wieku (w miejscowo¶ci Iria), ale zaginê³y. Odnalaz³y siê w cudowny sposób. Drogê do nich wskazywa³a gwiazda.
Przez ca³e ¶redniowiecze pielgrzymki do grobu ¶wiêtego by³y niezwykle popularne. Santiago de Compostela sta³o siê po Ziemi ¦wiêtej i Jerozolimie najwa¿niejszym celem ówczesnych peregrynacji. Drogê do Santiago nazywano czêsto Mleczn± Drog± – w nawi±zaniu do gwiazd, które mia³y wskazywaæ grób.
Nic wiêc dziwnego, ¿e najwa¿niejszym atrybutem ¶w. Jakuba Starszego jest kij pielgrzymi. Czasem zreszt± Aposto³ jest przedstawiany w stroju pielgrzymim, z charakterystycznymi muszelkami (Santiago de Compostela le¿y blisko Atlantyku).
Rycerz w zbroi
Chrze¶cijañscy rycerze przez ca³y okres reconquisty (czyli walk o odbicie z r±k arabskich Pó³wyspu Pirenejskiego) zakoñczonej dopiero w 1492 roku odzyskaniem Granady, wierzyli, ¿e razem z nimi na niewiernych rzuca siê ¶w. Jakub: na koniu, w zbroi i z mieczem, czasem ze sztandarem. Tak ¶wiêty jest czêsto przedstawiany w sztuce hiszpañskiej.
„W tym samym czasie Herod zacz±³ prze¶ladowaæ niektórych cz³onków Ko¶cio³a. ¦ci±³ mieczem Jakuba, brata Jana...” (Dz 12,1-2)
Ilu Jakubów?
W¶ród oko³o 50 ¶wiêtych i b³ogos³awionych nosz±cych to imiê dwóch by³o Aposto³ów. Dla ich odró¿nienia nadano im przydomki: Starszy i M³odszy oraz Wiêkszy i Mniejszy. Odró¿nienie to wprowadzi³ ju¿ ¶w. Marek (Mk 15,40). Zapewne za podstawê wziêto nie wiek, ale moment przy³±czenia do grona Aposto³ów.
Imiê Jakub pochodzi z hebrajskiego „skeb”, co znaczy „piêta”. Bowiem, wed³ug Ksiêgi Rodzaju, kiedy Jakub, wnuk Abrahama, rodzi³ siê jako bli¼niak z Ezawem swoim bratem, mia³ go trzymaæ za piêtê (Rdz 25,26).
Brat Jana, syn Zebedeusza, a mo¿e kuzyn Jezusa?
¦w. Jakub Starszy by³ bratem ¶w. Jana Aposto³a (M14,21-22). Obaj byli synami Zebedeusza. Byli rybakami i mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Ewangelie nie wymieniaj± bli¿ej miejscowo¶ci. Byæ mo¿e, pochodzili z Betsaidy podobnie jak ¶w. Piotr, Andrzej i Filip (J1,44), gdy¿ spotykamy ich razem przy po³owach. ¦w. £ukasz zdaje siê nam to wprost narzucaæ, kiedy pisze, ¿e Jan i Jakub „byli wspólnikami Szymona – Piotra” (£k 5,10).
Matk± ¶w. Jana i Jakuba by³a Salome (Mt 15,40), która nale¿a³a do najwierniejszych towarzyszek wêdrówek Chrystusa Pana (Mk 15,40). Czy ze strony matki by³ ¶w. Jakub kuzynem Pana Jezusa, jak sugeruj± niektórzy? Raczej nie. ¦w. Jakub zosta³ zapewne powo³any do grona uczniów Chrystusa ju¿ nad rzek± Jordan. Tam bowiem spotykamy jego brata Jana (J1,37). Po raz drugi jednak Pan Jezus wezwa³ go w czasie po³owu ryb: „Gdy (Jezus) przechodzi³ obok jeziora Galilejskiego ujrza³ dwóch braci - Szymona zwanego Piotrem i brata jego Andrzeja, jak zarzucali sieæ w jezioro i rzek³ do nich: «Pójd¼cie za Mn±, a uczyniê was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszed³ stamt±d dalej, ujrza³ innych braci: Jakuba syna Zebedeusza i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w ³odzi swe sieci. Ich te¿ powo³a³. A oni natychmiast zostawili ³ód¼ i ojca, i poszli za Nim” (Mt 4,21-22). ¦w. £ukasz podaje szczegó³ nowy, ¿e by³o to po pierwszym cudownym po³owie ryb (£k 5,1-11).
Spo¶ród Aposto³ów katalogi wymieniaj± ¶w. Jakuba Wiêkszego zawsze na czo³owym miejscu. I tak ¶w. Mateusz i £ukasz daj± mu trzecie miejsce po ¶w. Piotrze i Andrzeju (Mt 10,3; £k 6,14), a ¶w. Marek stawia go zaraz po ¶w. Piotrze na miejscu drugim (Mk 3,17).
Tak¿e Chrystus Pan wyró¿nia³ ¶w. Jakuba. W³a¶nie on nale¿a³ do wybranej trójki Aposto³ów, którzy byli ¶wiadkami wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5,37; £k 8,51), Przemienienia Pañskiego (Mt 17,1; Mk 9,1; £k 9,28), oraz Jego krwawego konania w Ogrójcu (Mt 26,37).
¦w. Jakub mia³ charakter popêdliwy, czym siê wyró¿nia³ w¶ród Aposto³ów tak dalece, ¿e otrzyma³ nawet od Chrystusa przydomek „Syn Gromu” (Mk 3,17). Chcia³ bowiem wraz z Janem, aby piorun spad³ na pewne miasto w Samarii, które nie chcia³o przyj±æ Pana Jezusa z Jego uczniami (£k 9,55-56). Jakub by³ w¶ród tych uczniów, którzy pytali Pana Jezusa na osobno¶ci, kiedy bêdzie koniec ¶wiata (Mk 13,3-4). Wreszcie by³ on ¶wiadkiem drugiego, tak¿e cudownego po³owu ryb, kiedy Chrystus ustanowi³ Piotra g³ow± i pasterzem swojej owczarni (J 27,2).
Ewangelie wspominaj± o Jakubie Starszym na 18 miejscach, co ³±cznie obejmuje 31 wierszy. W porównaniu do innych Aposto³ów jest to bardzo du¿o.
Pierwszy mêczennik w¶ród Aposto³ów
Dzieje Apostolskie wspominaj± o ¶w. Jakubie dwa razy: kiedy wymieniaj± go na li¶cie Aposto³ów (Dz 1,13) oraz przy wzmiance o jego mêczeñskiej ¶mierci. Z tej okazji ¶w. £ukasz tak pisze: „W tym samym czasie Herod zacz±³ prze¶ladowaæ niektórych cz³onków Ko¶cio³a. ¦ci±³ mieczem Jakuba, brata Jana...” (Dz 12,1-2). Sprawc± wyroku ¶mierci na ¶w. Jakuba Wiêkszego by³ król Herod Agryppa I. Jako wnuk Heroda Wielkiego i Hasmonejki Mariamme chcia³ ¯ydom okazaæ, ¿e krew jego narodu p³ynie w jego ¿y³ach. Dlatego pilnie przestrzega³ przepisów prawa Moj¿esza i sprawowa³ opiekê nad ¶wi±tyni± w Jerozolimie. Z tych powodów ¯ydzi bardzo cenili Heroda i ³±czyli z nim nawet pewne nadzieje. Korzystaj±c z przyja¼ni, jak± darzy³ naród ¿ydowski, Herod Agryppa I, kap³ani i starsi nak³onili go, aby rozpocz±³ prze¶ladowanie Ko¶cio³a. Chodzi³o na pierwszym miejscu o stracenie przywódców. To w³a¶nie ten król po straceniu ¶w. Jakuba kaza³ natychmiast uwiêziæ tak¿e ¶w. Piotra. Kiedy go pojma³, osadzi³ w wiêzieniu i odda³ pod stra¿ czterech oddzia³ów, po czterech ¿o³nierzy ka¿dy, zamierzaj±c po ¶wiêcie Paschy wydaæ go ludowi (Dz 12,3-4). Jest rzecz± zadziwiaj±c±, dlaczego ¶w. Jakuba stracono bez procesu. W³adzê nad ca³± Palestyn± da³ Herodowi cesarz Klaudiusz (41-44). Herod jednak nied³ugo panowa³, gdy¿ zmar³ nagle ra¿ony apopleksj± (Dz 12,20-25).
Wyrok ¶mierci bez s±du wykonano zapewne dlatego, aby nie przypominaæ ludowi procesu Chrystusa Pana i nie naraziæ siê na jakie¶ nieprzewidziane reakcje. By³o to wiêc posuniêcie taktyczne. Dlatego tak¿e zapewne nie kamieniowano ¶w. Jakuba, ale go w wiêzieniu ¶ciêto. Biskup Euzebiusz, pierwszy historyk Ko¶cio³a (w. IV), pisze, ¿e ¶w. Jakub uca³owa³ swojego kata, czym go tak dalece wzruszy³, ¿e sam kat tak¿e wyzna³ Chrystusa i za to natychmiast poniós³ ¶mieræ (Hist. 2,9; 1-4).
Santiago de Compostela
W ¶redniowieczu powsta³a legenda, ¿e ¶w. Jakub, zanim zosta³ biskupem Jerozolimy uda³ siê najpierw zaraz po Zes³aniu Ducha ¦wiêtego do Hiszpanii. Tradycja ta powsta³a dlatego, poniewa¿ w wieku VII miano z Jerozolimy do Santiago de Compostela sprowadziæ relikwie ¶w. Jakuba. Palestynê bowiem opanowali Arabowie i by³a powa¿na obawa zniszczenia jego grobu. Nadto opowiadano sobie, ¿e w czasie jednej z bitew z Maurami mia³ siê ukazaæ na niebie ¶w. Jakub w zbroi rycerza i przyczyniæ siê do zwyciêstwa chrze¶cijan.
Piotr Skarga przyjmuje obecno¶æ ¶w. Jakuba w Hiszpanii jako fakt: „Pójd¼ za Mn±, nauczê ciê lepszego rzemios³a - i¿ nie ryby, ale ludzi ³owiæ bêdziesz. Dziwne rzemios³o, którego siê ci uczyæ maj±, którym opieka dusz ludzkich zlecon± jest. Powo³any Jakub do onej szko³y i nauki ³owienia ludzi, nie da³ siê takiej my¶li zwyciê¿yæ: - Porzuciæ mi po¿ywienie i chleb mój ka¿e, a sam nic nie ma... Ojca mi³ego tak starego i matkê jako opuszczê? Po wziêciu Ducha ¦wiêtego pu¶ci³ siê ¶w. Jakub do Hiszpanii tak daleko na zbawienie dusz zabiegaj±c, a ma³o nie ¶wiat wszystek od wschodu a¿ na zachód ostatniego kraju ziemi przebieg³. O, jaka chêæ do pozyskania dusz i wype³nienia rozkazu Pana swego” (¯ywoty ¦wiêtych).
W Santiago de Compostela od XI w. znajduje siê stolica arcybiskupstwa, a wybudowana tam katedra pod wezwaniem ¦w. Jakuba zosta³a uroczy¶cie konsekrowana w roku 1211. Tam zosta³ równie¿ za³o¿ony zakon rycerski ¦w. Jakuba dla obrony wiary i kraju przed Arabami, którzy najechali w VII wieku tak¿e Hiszpaniê i kilka wieków j± okupowali. W XIII wieku za³o¿ono tak¿e we Francji inny zakon ¶w. Jakuba dla opieki nad pielgrzymami. Przetrwa³ on do roku 1672. ¦wiêty Jakub jest pierwszym patronem Hiszpanii, a jego grób w Santiago nale¿a³ w ¶redniowieczu do najs³ynniejszych sanktuariów chrze¶cijañstwa, zajmuj±c trzecie zaszczytne miejsce - po Ziemi ¦wiêtej i po Rzymie.
Santiago de Compostela ma w³asny uniwersytet za³o¿ony w roku 1501, wspania³± bazylikê-katedrê, gdzie mieszcz± siê relikwie ¶w. Jakuba i kilkana¶cie innych okaza³ych i bogatych ko¶cio³ów. Wed³ug tamtejszej legendy w roku 835 biskup miasta Irii, wiedziony przez cudown± gwiazdê, mia³ odnale¼æ grób i relikwie ¶w. Jakuba Aposto³a. Alfons II, król Asturii zbudowa³ tu ko¶ció³, przy którym rych³o powsta³o miasto. Co roku Compostelê odwiedzaj± miliony pielgrzymów. Tak wiêc grób ¶w. Jakuba do dnia dzisiejszego nale¿y do najwiêkszych sanktuariów na ¶wiecie. Przewodnik z XII wieku podaje a¿ 4 ró¿ne szlaki z Europy do Composteli. Umy¶lnie wybierano sanktuaria, aby je po drodze nawiedzaæ, np. we Francji: Matki Bo¿ej w Le Puy, ¶w. Marii Magdaleny w Vezeley, ¶w. Leonarda w Saint Leonard, ¶w. Marcjalina w Limoges, ¶w. Fronta w Perignem, ¶w. Marcina w Tours i inne.
Jak rozpoznaæ ¶w. Jakuba Starszego?
Aposto³ z ksiêg±
By³o dwóch aposto³ów o imieniu Jakub. Jeden z nich jest zwany Starszym lub Wiêkszym, prawdopodobnie dlatego, ¿e wcze¶niej od drugiego przyst±pi³ do grona aposto³ów. Jak ka¿dy aposto³ ¶w. Jakub Starszy jest czasem przedstawiany z ksiêg±.
Mêczennik z mieczem
¦w. Jakub Starszy by³ biskupem Jerozolimy. Poniós³ ¶mieræ mêczeñsk± jako pierwszy z aposto³ów. W 44 roku zosta³ ¶ciêty mieczem z rozkazu Heroda Agryppy I, wnuka Heroda I Wielkiego. Dlatego wizerunkom aposto³a czêsto towarzyszy miecz.
Pielgrzym z kijem lub muszl±
Tradycja podaje, ¿e ¶w. Jakub Wiêkszy po Zes³aniu Ducha ¦wiêtego uda³ siê najpierw do Hiszpanii, ¿eby tam g³osiæ Dobr± Nowinê. W 830 roku jego relikwie zosta³y sprowadzone do Hiszpanii, do miejscowo¶ci, która otrzyma³a nazwê Santiago de Compostela. Santiago znaczy Jakub. Na Pó³wyspie Iberyjskim trwa³y wówczas walki miêdzy chrze¶cijanami i Arabami. Rycerze chrze¶cijañski ruszaj±c do boju krzyczeli imiê ¶wiêtego, którego z racji ewangelizowania przez niego Hiszpanii, uwa¿ali za patrona. Wo³ali w ludowej ³acinie "Sant Iacob" (¦wiêty Jakub), co wkrótce przesz³o w "Santiago". Z kolei Compostela pochodzi od ³aciñskich s³ów "Campus Staelle" (Pole gwiazdy). Wed³ug tradycji relikwie znalaz³y siê w Hiszpanii ju¿ w VII wieku (w miejscowo¶ci Iria), ale zaginê³y. Odnalaz³y siê w cudowny sposób. Drogê do nich wskazywa³a gwiazda.
Przez ca³e ¶redniowiecze pielgrzymki do grobu ¶wiêtego by³y niezwykle popularne. Santiago de Compostela sta³o siê po Ziemi ¦wiêtej i Jerozolimie najwa¿niejszym celem ówczesnych peregrynacji. Drogê do Santiago nazywano czêsto Mleczn± Drog± – w nawi±zaniu do gwiazd, które mia³y wskazywaæ grób.
Nic wiêc dziwnego, ¿e najwa¿niejszym atrybutem ¶w. Jakuba Starszego jest kij pielgrzymi. Czasem zreszt± Aposto³ jest przedstawiany w stroju pielgrzymim, z charakterystycznymi muszelkami (Santiago de Compostela le¿y blisko Atlantyku).
Rycerz w zbroi
Chrze¶cijañscy rycerze przez ca³y okres reconquisty (czyli walk o odbicie z r±k arabskich Pó³wyspu Pirenejskiego) zakoñczonej dopiero w 1492 roku odzyskaniem Granady, wierzyli, ¿e razem z nimi na niewiernych rzuca siê ¶w. Jakub: na koniu, w zbroi i z mieczem, czasem ze sztandarem. Tak ¶wiêty jest czêsto przedstawiany w sztuce hiszpañskiej.
http://www.owczarnia.alleluja.pl/tekst.php?numer=4588
CYTAT
Jakub Wiekszy-Aposto³
W¶ród aposto³ów by³o dwóch Jakubów. Dla odró¿nienia nazywani s± Wiêkszy i Mniejszy, albo te¿ Starszy i M³odszy. Przy tym prawdopodobnie nie chodzi³o o ich wiek, ale o kolejno¶æ przystêpowania do grona aposto³ów.
¦w. Jakub Wiêkszy jest tym, który jest wymieniany w spisie aposto³ów wcze¶niej: ¶wiêci Mateusz i £ukasz wymieniaj± go na trzecim miejscu, a ¶wiêty Marek na drugim.
Jakub Starszy by³ bratem ¶w. Jana aposto³a; ich ojcem by³ Zebedeusz, a matk± ¶w. Salome. Obaj byli rybakami i mieszkali nad Jeziorem Galilejskim (Tyberiadzkim), prawdopodobnie w Betsaidzie. ¦w. Jan podaje, ¿e byli wspólnikami ¶w. Piotra aposto³a.
Jakub nale¿a³ do uprzywilejowanych uczniów Pana Jezusa, którzy byli ¶wiadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na górze Tabor oraz modlitwy w Ogrójcu. By³ tak¿e ¶wiadkiem drugiego cudownego po³owu ryb, o którym mówi ¶w. Jan w swojej Ewangelii.
Mia³ Jakub popêdliwy charakter: ¿±da³, aby na pewne miasto w Samarii, które nie przyjê³o Pana Jezusa, spad³ piorun i spali³ je; nale¿a³ do tych uczniów, którzy pytali Pana Jezusa na osobno¶ci, kiedy bêdzie koniec ¶wiata. Prawdopodobnie z powodu tego charakteru Pan Jezus nada³ mu przydomek "Syn Gromu".
Tradycja podaje, ¿e ¶w. Jakub Wiêkszy po Zes³aniu Ducha ¦wiêtego uda³ siê najpierw do Hiszpanii, ¿eby tam g³osiæ Dobr± Nowinê. Z tego te¿ zapewne powodu jest on szczególnie czczony w³a¶nie w Hiszpanii i w Portugalii - jest pierwszym patronem tych krajów. Niezale¿nie od tego, czy to prawda, by³ pierwszym biskupem Jerozolimy. By³ te¿ pierwszym w¶ród aposto³ów, a drugim po ¶w. Szczepanie mêczennikiem Ko¶cio³a. W 44 roku Herod Agryppa I, wnuk Heroda I Wielkiego, chc±c siê przypodobaæ ¯ydom, kaza³ ¶ci±æ ¶w. Jakuba, a potem uwiêziæ ¶w. Piotra. Euzebiusz podaje jako g³os tradycji, ¿e ¶w. Jakub uca³owa³ swojego kata, czym kat tak siê wzruszy³, ¿e nawróci³ siê na chrze¶cijañstwo, ponosz±c za to tak¿e mêczeñsk± ¶mieræ.
Tradycja podaje, ¿e w VII wieku miano sprowadziæ z Jerozolimy do Compostelli w Hiszpanii relikwie ¶w. Jakuba. Nazwa Compostella ma siê wywodziæ od ³aciñskich s³ów Campus stellae (Pole gwiazdy), bowiem relikwie ¶wiêtego, przywiezione najpierw do miasta Iria, zaginê³y i dopiero w IX wieku mia³ je odnale¼æ biskup, prowadzony cudown± gwiazd±. Hiszpañska za¶ nazwa Santiago znaczy po polsku ¶wiêty Jakub. Dwie te nazwy ³±czy siê w jedno, st±d nazwa miasta dzi¶ brzmi Santiago de Compostella. Tam do dzisiejszego dnia jest grób ¶w. Jakuba. W wiekach ¶rednich po Ziemi ¦wiêtej i Jerozolimie by³o to trzecie sanktuarium chrze¶cijañstwa. W katedrze genueñskiej ogl±daæ mo¿na artystyczny relikwiarz rêki ¶w. Jakuba, wystawiany na pokaz podczas rzadkich okazji.
Imiê Jakub pochodzi z jêzyka hebrajskiego: Jaaqob - "niech Bóg strze¿e".
¦w. Jakub Wiêkszy jest patronem wojowników, robotników, aptekarzy, farmaceutów, kapeluszników, woskarzy, kowali robi±cych ³añcuchy, pielgrzymów; jest opiekunem jab³ek i ziemiop³odów; wzywany w modlitwach o pogodê i w przypadku reumatyzmu.
W¶ród aposto³ów by³o dwóch Jakubów. Dla odró¿nienia nazywani s± Wiêkszy i Mniejszy, albo te¿ Starszy i M³odszy. Przy tym prawdopodobnie nie chodzi³o o ich wiek, ale o kolejno¶æ przystêpowania do grona aposto³ów.
¦w. Jakub Wiêkszy jest tym, który jest wymieniany w spisie aposto³ów wcze¶niej: ¶wiêci Mateusz i £ukasz wymieniaj± go na trzecim miejscu, a ¶wiêty Marek na drugim.
Jakub Starszy by³ bratem ¶w. Jana aposto³a; ich ojcem by³ Zebedeusz, a matk± ¶w. Salome. Obaj byli rybakami i mieszkali nad Jeziorem Galilejskim (Tyberiadzkim), prawdopodobnie w Betsaidzie. ¦w. Jan podaje, ¿e byli wspólnikami ¶w. Piotra aposto³a.
Jakub nale¿a³ do uprzywilejowanych uczniów Pana Jezusa, którzy byli ¶wiadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na górze Tabor oraz modlitwy w Ogrójcu. By³ tak¿e ¶wiadkiem drugiego cudownego po³owu ryb, o którym mówi ¶w. Jan w swojej Ewangelii.
Mia³ Jakub popêdliwy charakter: ¿±da³, aby na pewne miasto w Samarii, które nie przyjê³o Pana Jezusa, spad³ piorun i spali³ je; nale¿a³ do tych uczniów, którzy pytali Pana Jezusa na osobno¶ci, kiedy bêdzie koniec ¶wiata. Prawdopodobnie z powodu tego charakteru Pan Jezus nada³ mu przydomek "Syn Gromu".
Tradycja podaje, ¿e ¶w. Jakub Wiêkszy po Zes³aniu Ducha ¦wiêtego uda³ siê najpierw do Hiszpanii, ¿eby tam g³osiæ Dobr± Nowinê. Z tego te¿ zapewne powodu jest on szczególnie czczony w³a¶nie w Hiszpanii i w Portugalii - jest pierwszym patronem tych krajów. Niezale¿nie od tego, czy to prawda, by³ pierwszym biskupem Jerozolimy. By³ te¿ pierwszym w¶ród aposto³ów, a drugim po ¶w. Szczepanie mêczennikiem Ko¶cio³a. W 44 roku Herod Agryppa I, wnuk Heroda I Wielkiego, chc±c siê przypodobaæ ¯ydom, kaza³ ¶ci±æ ¶w. Jakuba, a potem uwiêziæ ¶w. Piotra. Euzebiusz podaje jako g³os tradycji, ¿e ¶w. Jakub uca³owa³ swojego kata, czym kat tak siê wzruszy³, ¿e nawróci³ siê na chrze¶cijañstwo, ponosz±c za to tak¿e mêczeñsk± ¶mieræ.
Tradycja podaje, ¿e w VII wieku miano sprowadziæ z Jerozolimy do Compostelli w Hiszpanii relikwie ¶w. Jakuba. Nazwa Compostella ma siê wywodziæ od ³aciñskich s³ów Campus stellae (Pole gwiazdy), bowiem relikwie ¶wiêtego, przywiezione najpierw do miasta Iria, zaginê³y i dopiero w IX wieku mia³ je odnale¼æ biskup, prowadzony cudown± gwiazd±. Hiszpañska za¶ nazwa Santiago znaczy po polsku ¶wiêty Jakub. Dwie te nazwy ³±czy siê w jedno, st±d nazwa miasta dzi¶ brzmi Santiago de Compostella. Tam do dzisiejszego dnia jest grób ¶w. Jakuba. W wiekach ¶rednich po Ziemi ¦wiêtej i Jerozolimie by³o to trzecie sanktuarium chrze¶cijañstwa. W katedrze genueñskiej ogl±daæ mo¿na artystyczny relikwiarz rêki ¶w. Jakuba, wystawiany na pokaz podczas rzadkich okazji.
Imiê Jakub pochodzi z jêzyka hebrajskiego: Jaaqob - "niech Bóg strze¿e".
¦w. Jakub Wiêkszy jest patronem wojowników, robotników, aptekarzy, farmaceutów, kapeluszników, woskarzy, kowali robi±cych ³añcuchy, pielgrzymów; jest opiekunem jab³ek i ziemiop³odów; wzywany w modlitwach o pogodê i w przypadku reumatyzmu.
Haj!
¦w Jakub w herbie Olsztyna stolicy Warmii i Mazur:
http://www.um.olsztyn.pl/pl/01_historia_mi...historia_herbu/
http://www.um.olsztyn.pl/pl/14_turystyka/0...pdf/herb_pl.pdf
Pa
¦w Jakub w herbie Olsztyna stolicy Warmii i Mazur:
http://www.um.olsztyn.pl/pl/01_historia_mi...historia_herbu/
http://www.um.olsztyn.pl/pl/14_turystyka/0...pdf/herb_pl.pdf
Pa
Odnalaz³em!
Oto on!
Nasz wzór. Odnaleziony w starych po¿ó³k³ych ksi±¿kach historycznych.
Pa
Oto on!
Nasz wzór. Odnaleziony w starych po¿ó³k³ych ksi±¿kach historycznych.
Pa
Hej
A mo¿esz co¶ wiêcej napisaæ sk±d go wzi±³e¶ i czy by³ jako¶ podpisany??
Bo o ile nie mam w±tpliwo¶ci ¿e to ¶w. Jakub o tyle wygl±da mi to na rycinê XVI wieczn±. Co z kolei nie oznacza ¿ jako¶æ diametralnie siê ró¿ni od przedstawienia z XV wieku. Ale lepiej wiedzieæ wiêcej ni¿ mniej ;).
Pozdrawiam
ps generalnie fajny wzór na badgesa
A mo¿esz co¶ wiêcej napisaæ sk±d go wzi±³e¶ i czy by³ jako¶ podpisany??
Bo o ile nie mam w±tpliwo¶ci ¿e to ¶w. Jakub o tyle wygl±da mi to na rycinê XVI wieczn±. Co z kolei nie oznacza ¿ jako¶æ diametralnie siê ró¿ni od przedstawienia z XV wieku. Ale lepiej wiedzieæ wiêcej ni¿ mniej ;).
Pozdrawiam
ps generalnie fajny wzór na badgesa
Haj!
By³ podpisany "Dawny herb Olsztyna". Nie pamiêtam z jakiej to ksi±¿ki, ale z jakiej¶ o utworzeniu miasta Olsztyn, napisana przez jakiego¶ biskupa. Ksi±¿ka by³a wydana w latach 1940 czy jako¶ tak. Herb by³ zamieszczony w rozdziale o za³o¿eniu miasta Olsztyn przez Jana z £ajs. Ca³y rozdzia³ by³ po¶wiêcony dla XIV wieku. Wiêcej nie pamiêtam, gdy¿ go skserowa³em z jakie¶ pó³tora roku temu z biblioteki. Mo¿e kto¶ siê spotka³ z tym przedstawieniem ¶w. Jakuba i zna dok³adne datowanie? Mi siê wydaje, ¿e jest to XIV/XV wiek - choæ mogê siê myliæ. Raczej jest on z okresu, gdy jeszcze krzy¿acy nie siedzieli w Olsztynie, albo jak ju¿ zostali przepêdzeni. Krzy¿acy mieli w herbie przewa¿nie pó³ krzy¿a i ¶w. Jakuba.
Pa
By³ podpisany "Dawny herb Olsztyna". Nie pamiêtam z jakiej to ksi±¿ki, ale z jakiej¶ o utworzeniu miasta Olsztyn, napisana przez jakiego¶ biskupa. Ksi±¿ka by³a wydana w latach 1940 czy jako¶ tak. Herb by³ zamieszczony w rozdziale o za³o¿eniu miasta Olsztyn przez Jana z £ajs. Ca³y rozdzia³ by³ po¶wiêcony dla XIV wieku. Wiêcej nie pamiêtam, gdy¿ go skserowa³em z jakie¶ pó³tora roku temu z biblioteki. Mo¿e kto¶ siê spotka³ z tym przedstawieniem ¶w. Jakuba i zna dok³adne datowanie? Mi siê wydaje, ¿e jest to XIV/XV wiek - choæ mogê siê myliæ. Raczej jest on z okresu, gdy jeszcze krzy¿acy nie siedzieli w Olsztynie, albo jak ju¿ zostali przepêdzeni. Krzy¿acy mieli w herbie przewa¿nie pó³ krzy¿a i ¶w. Jakuba.
Pa
Drogi Marku, Biskup Marian to pan ktory napisal dosc duzo ksiazek o wojskowosci, historii i kulturze panstwa zakonnego i nie tylko.
Polecam udac sie do biblioteki glownej w Olsztynie tam jest sporo dobrych ksiazek.
Jezeli chodzi o znak przedstawiajacy pol krzyza i wieze ( a nie swietego Jakuba jak pisze Marek) gotycka, to jest to symbol przedstawiony na pieczeci kapituly Warminskiej a nie przez Krzyzakow, poza tym pieczec ta miala literki bedace skrotem od Signum Capituli Warmensi (pieczec kapituly warminskiej) . Wizerunek ktory przedstawil Marek jest zblizone (ale tylko zblizone) do wizerunku sw Jakuba widniejacego na pieczeci mniejszej Olsztyna pochodzacej z XIV wieku (niestety wizerunek widniejacy na tej pieczeci z opracowanie ktore posiadam jest dosc zamazany choc zdecydowanie rozni sie od tego ktory przedstawil Marek )
Teraz zeby odeslac do zrodel (kocham spis ilustracjii w ksiazkach):
Pieczec mniejsza olsztyna znajdziecie w ksiazeczce C.Wunscha (u umlaut) Die Bau und Kunstdermaler der Stadt Allenstein Konigsberg 1933 autor wykonal reprodukcje na podstawie orginalu ktory znalazla w muzeum krolewieckim
Pieczec wieksza wg tego samego autora (a rozni sie zdecydowanie od mniejszej) zostala znaleziona w 1916 roku podczas robot budowlanych w poblizu mlyna zamkowego.
Aha w chwili obecnej nie mam jak zeskanowac tych reprodukcji ale polecam wybrac sie do Biblioteki.
Zyczac owocnych poszukiwan, i liczac ze jak ktos dotrze do tych zrodel to da znac.
Pozdrawiam
Szypu³
Polecam udac sie do biblioteki glownej w Olsztynie tam jest sporo dobrych ksiazek.
Jezeli chodzi o znak przedstawiajacy pol krzyza i wieze ( a nie swietego Jakuba jak pisze Marek) gotycka, to jest to symbol przedstawiony na pieczeci kapituly Warminskiej a nie przez Krzyzakow, poza tym pieczec ta miala literki bedace skrotem od Signum Capituli Warmensi (pieczec kapituly warminskiej) . Wizerunek ktory przedstawil Marek jest zblizone (ale tylko zblizone) do wizerunku sw Jakuba widniejacego na pieczeci mniejszej Olsztyna pochodzacej z XIV wieku (niestety wizerunek widniejacy na tej pieczeci z opracowanie ktore posiadam jest dosc zamazany choc zdecydowanie rozni sie od tego ktory przedstawil Marek )
Teraz zeby odeslac do zrodel (kocham spis ilustracjii w ksiazkach):
Pieczec mniejsza olsztyna znajdziecie w ksiazeczce C.Wunscha (u umlaut) Die Bau und Kunstdermaler der Stadt Allenstein Konigsberg 1933 autor wykonal reprodukcje na podstawie orginalu ktory znalazla w muzeum krolewieckim
Pieczec wieksza wg tego samego autora (a rozni sie zdecydowanie od mniejszej) zostala znaleziona w 1916 roku podczas robot budowlanych w poblizu mlyna zamkowego.
Aha w chwili obecnej nie mam jak zeskanowac tych reprodukcji ale polecam wybrac sie do Biblioteki.
Zyczac owocnych poszukiwan, i liczac ze jak ktos dotrze do tych zrodel to da znac.
Pozdrawiam
Szypu³
Haj!
A masz mo¿e aparat cyfrowy? Tamten za³±cznik wykona³em aparatem cyfrowym i nawet nie¼le wyszed³. Jak nie masz, to w nastêpnym tygodniu bym wpad³ do Ciebie z cyfrówk± i by¶my za³±czyli ten wzór.
A tutaj parê zdañ o naszym patronie zamie¶ci³em na prywatnej stronce:
http://pracaxxx.w.interia.pl/index_jakub.htm
Pa
A masz mo¿e aparat cyfrowy? Tamten za³±cznik wykona³em aparatem cyfrowym i nawet nie¼le wyszed³. Jak nie masz, to w nastêpnym tygodniu bym wpad³ do Ciebie z cyfrówk± i by¶my za³±czyli ten wzór.
A tutaj parê zdañ o naszym patronie zamie¶ci³em na prywatnej stronce:
http://pracaxxx.w.interia.pl/index_jakub.htm
Pa
CYTAT
Jezeli chodzi o znak przedstawiajacy pol krzyza i wieze ( a nie swietego Jakuba jak pisze Marek)
Proszê rysunek 1772r.jpg...
I dodatkowo herb XIV wieczny i XV wieczny. Ten XV wieczny jest za czasów panowania krzy¿aków. Mi siê podoba. Jak innym?
Pa
Mo¿e wybierzemy sobie jakiego¶ jakuba na logo roty?
Haj!
Spoko, spoko.
W trakcie budowy
.
Nied³ugo za³±czê propozycjê - na pewno bêdzie nawi±zanie do wizerunku ¶w Jakuba z XV wieku i do herbu mistrzunia zakonu krzy¿ackiego panuj±cego po bitwie grunwaldzkiej.
Pa
Spoko, spoko.
W trakcie budowy
.
Nied³ugo za³±czê propozycjê - na pewno bêdzie nawi±zanie do wizerunku ¶w Jakuba z XV wieku i do herbu mistrzunia zakonu krzy¿ackiego panuj±cego po bitwie grunwaldzkiej.
Pa
Haj!
Mówisz i masz .
Logo Roty oparte na XV wiecznych wzorach:
http://pracaxxx.w.interia.pl/pliki/herb.gif
Pa
Mówisz i masz
.
Logo Roty oparte na XV wiecznych wzorach:
http://pracaxxx.w.interia.pl/pliki/herb.gif
Pa
Jestem pod wra¿eniem. Tylko jedna rzecz mi siê nie podoba, a mianowicie czcionka. Jaka¶ taka za bardzo kwadratowa. Mo¿e lepiej tak± z za³±cznika.
Hej!
Kto zna niemiecki? Jak po niemiecku bêdzie Rota ¦wiêtego Jakuba?
Pa
Kto zna niemiecki? Jak po niemiecku bêdzie Rota ¦wiêtego Jakuba?
Pa
Prawdopodobnie bedzie to brzmialo:
Rotte von Sankte Jakob
prawdopodobnie, gdyz w odroznieniu do jezyka polskiego niemcy uzywaja 2 czasownikow "swiety", heilige i sankte. O ile dobrze pamietam to pierwsze odnosi sie do rzeczy np Swieta Bozego Narodzenia, a to drugie do osob jak np. nasza Matka Boska (u nich w doslownym tlumaczeniu "Swieta Maria").
Rotte von Sankte Jakob
prawdopodobnie, gdyz w odroznieniu do jezyka polskiego niemcy uzywaja 2 czasownikow "swiety", heilige i sankte. O ile dobrze pamietam to pierwsze odnosi sie do rzeczy np Swieta Bozego Narodzenia, a to drugie do osob jak np. nasza Matka Boska (u nich w doslownym tlumaczeniu "Swieta Maria").
Co to jest czasownik? I czym siê ró¿ni od przymiotnika? W stosunku do postaci zak³adam, ¿e heilige bêdzie jak po angielsku: Bóg (we trzech Osobach), Maria i papie¿ (Heilige Vater). ¦wiêci s± sankt. Pozdrawiam
Gwyn
Gwyn
Haj!
Czyli jak ostatecznie bêdzie poprawnie po niemiecku?
Czy wojsko zakonne u¿ywa³o nazw niemieckich czy ³aciñskich?
Pa
Czyli jak ostatecznie bêdzie poprawnie po niemiecku?
Czy wojsko zakonne u¿ywa³o nazw niemieckich czy ³aciñskich?
Pa
Je¿eli chcecie robiæ rotê zaciê¿n± w s³u¿bie zakonnej, to spokojnie mo¿ecie po niemiecku. Nie s±dzê, ¿eby zwyk³y ¿o³nierz pos³ugiwa³ siê niekulinarn± ³acin±. Rota Sancti Jacobi by³oby po ³acinie (choæ s³owo 'rota' w znaczeniu militarnym jest niemieckie), a po krzy¿acku chyba St Jakobs Rotte. Pozdrawiam
Gwyn
Gwyn
Zostalem proszony przez "Rze¼niczka", abym opublikowal moje do niego przeslane zdania i tu do ogolnej wiadomosci. Wiec spelniam jedo proszbe. Nie liczcie jednak za bardzo na moj pilny udzial w tym temacie. Dzien ma tylko 24h a tematow na FREHA jest "full".
To zalezy od kontekstu. Ogolnie tak, z tym ze kropka po skrocie St. "St. Jakobs Rotte" mowiloby sie przede wszystkim skrotowo miedzy soba. Moze byc i tak samo "Rotte des hl. Jakob". Brzmi juz bardziej oficjalnie. Jeszcze bardziej pod naszym katem (sredniowiecza) bedzie "Rotte des heiligen Jakobus". Mozna i skracac na Jakobsrotte (Jakobs-Rotte) albo Jakobusrotte (Jakobus-Rotte).
Nie orietuje sie zbytnio w tych wszystkich nierycerskich sprawach najemnikow. Dlatego nie wypowiadam sie na termin Rotte. U nas stado (rodzina) dzikow nosi takie okreslenie (Wildschweinrotte). Czasownik "zusammenrotten" okresla natomiast takie prawie nielegalne zbieranie sie grupy ludzi.
z p. - Thomas
CYTAT(Rze¼niczek)
Czy "St Jakobs Rotte" jest dobrym t³umaczeniem do "Rota ¶wiêtego Jakuba"?
To zalezy od kontekstu. Ogolnie tak, z tym ze kropka po skrocie St. "St. Jakobs Rotte" mowiloby sie przede wszystkim skrotowo miedzy soba. Moze byc i tak samo "Rotte des hl. Jakob". Brzmi juz bardziej oficjalnie. Jeszcze bardziej pod naszym katem (sredniowiecza) bedzie "Rotte des heiligen Jakobus". Mozna i skracac na Jakobsrotte (Jakobs-Rotte) albo Jakobusrotte (Jakobus-Rotte).
Nie orietuje sie zbytnio w tych wszystkich nierycerskich sprawach najemnikow. Dlatego nie wypowiadam sie na termin Rotte. U nas stado (rodzina) dzikow nosi takie okreslenie (Wildschweinrotte). Czasownik "zusammenrotten" okresla natomiast takie prawie nielegalne zbieranie sie grupy ludzi.
z p. - Thomas
Haj!
I co my¶licie? Jak± nazwê niemieck± mogliby¶my przyj±æ? Proszê o aktywny udzia³, zw³aszcza tych osób co liznêli niemiecki.
Pa
I co my¶licie? Jak± nazwê niemieck± mogliby¶my przyj±æ? Proszê o aktywny udzia³, zw³aszcza tych osób co liznêli niemiecki.
Pa
Haj!
Jak to bêdzie po krzy¿acku/niemiecku:
- Rotmistrz
- Oficer
- Dziesiêtnik
???
Pa
Jak to bêdzie po krzy¿acku/niemiecku:
- Rotmistrz
- Oficer
- Dziesiêtnik
???
Pa
Trudno mi powiedzieæ cokolwiek, gdy¿ niektóre s³owa nawet nie maj± odpowiedników, a inne mog³y zmieniæ znaczenie przez ostatnie piêæ wieków.
Obstawia³ bym Rittemeister'a, gdy¿ polski "rotmistrz" to zaadoptowanie tak brzmi±cego s³ówka pochodz±cego z niemieckiego. Osobi¶cie sk³onny bym by³ sie zwracaæ tak jak Gwyn - Hauptmann, co oznacza kapitana. Rittmeistter'owie byli dow. rot, pó¼niej szwadronów st±d dzisiejsi rotmistrzowie w kawalerii bêd±cy odpowiednikami kapitanów w piechocie. Mo¿liwe, ¿e powinno brzmieæ Rottemeister (od roty), a nie Rittemeister (od jazdy) jednak ja spotka³em sie tylko z wersj± "ritte...".
My¶le, ¿e s³ówko jako takie w interesuj±cym nas okresie podobnie nie istnia³o w takim sêsie jakim je rozumiemy, a oficerowie jako tacy powstali pó¿niej razem z regularnym wojskiem. W ka¿dym b±d¼ razie polski "oficer" to równierz adaptacja germañskiego "offizier".
Takie s³owo chyba istnieje, jednak nigdzie nie mogê go znale¿æ z racji, ¿e jest to s³ówko specjalistyczne i w zwyk³ym s³owniku siê go najprawdopodiobniej nie znajdzie, natomiast kiedy¶ czyta³em o oficerach, których kompetencje mo¿na by przyrównaæ do dziesiêtników - Doppelsoldner, czyli "pobieraj±cy podwójny ¿o³d". Napewno "doppelsoldner" by³o u¿ywane w renesansie ale czy w pó¼nym ¶redniowieczu, trudno mi powiedzieæ.
CYTAT
- Rotmistrz
Obstawia³ bym Rittemeister'a, gdy¿ polski "rotmistrz" to zaadoptowanie tak brzmi±cego s³ówka pochodz±cego z niemieckiego. Osobi¶cie sk³onny bym by³ sie zwracaæ tak jak Gwyn - Hauptmann, co oznacza kapitana. Rittmeistter'owie byli dow. rot, pó¼niej szwadronów st±d dzisiejsi rotmistrzowie w kawalerii bêd±cy odpowiednikami kapitanów w piechocie. Mo¿liwe, ¿e powinno brzmieæ Rottemeister (od roty), a nie Rittemeister (od jazdy) jednak ja spotka³em sie tylko z wersj± "ritte...".
CYTAT
- Oficer
My¶le, ¿e s³ówko jako takie w interesuj±cym nas okresie podobnie nie istnia³o w takim sêsie jakim je rozumiemy, a oficerowie jako tacy powstali pó¿niej razem z regularnym wojskiem. W ka¿dym b±d¼ razie polski "oficer" to równierz adaptacja germañskiego "offizier".
CYTAT
- Dziesiêtnik
Takie s³owo chyba istnieje, jednak nigdzie nie mogê go znale¿æ z racji, ¿e jest to s³ówko specjalistyczne i w zwyk³ym s³owniku siê go najprawdopodiobniej nie znajdzie, natomiast kiedy¶ czyta³em o oficerach, których kompetencje mo¿na by przyrównaæ do dziesiêtników - Doppelsoldner, czyli "pobieraj±cy podwójny ¿o³d". Napewno "doppelsoldner" by³o u¿ywane w renesansie ale czy w pó¼nym ¶redniowieczu, trudno mi powiedzieæ.
CYTAT
- Rotmistrz
- Oficer
- Dziesiêtnik
- Oficer
- Dziesiêtnik
A czy te s³owa po polsku brzmia³y w ¶redniowieczu tak samo? Jakie¶ takie zbyt nowoczesne (zgadujê). Mo¿e powinni¶my sprawdziæ najpierw jak to brzmia³o po polsku, a potem dopiero t³umaczyæ na odpowiednie, ¶redniowieczne s³owa niemieckie?
Vice versa - te¿ zgadujê ¿e te s³owa mog³y do jêzyka polskiego przyj¶æ w³a¶nie z Niemiec.
"Panie dziesiêtniku" brzmi zabawnie
Poszukam
Der Gemeine Suessermann.
Haj!
Rotmistrz i Dziesiêtnik to ju¿ sprawdzone tak by³o. Sprawdzone w ¼ród³ach i na forach historycznych.
Zapytanie da³em do Thomasa i tak mi odpisa³:
Zapraszam do weryfikacji.
Pa
Rotmistrz i Dziesiêtnik to ju¿ sprawdzone tak by³o. Sprawdzone w ¼ród³ach i na forach historycznych.
Zapytanie da³em do Thomasa i tak mi odpisa³:
CYTAT
Na szybkiego:
- Rittmeister
- Offizier
- Rittmeister
- Offizier
Zapraszam do weryfikacji.
Pa
Czyli wersja Thomasa pokrywa siê z moimi wywodami.
CYTAT
Rotmistrz i Dziesiêtnik to ju¿ sprawdzone tak by³o. Sprawdzone w ¼ród³ach i na forach historycznych.
A, to super
Pozdrawiam,
S³odziutki.
CYTAT(von Schwartz)
Obstawia³ bym Rittemeister'a...
Jezeli znalazles wyraz w tej formie w historycznych tekstach wszystko jest o.k. Wspolczesnie pisze sie Rittmeister.
CYTAT(von Schwartz)
...jednak ja spotka³em sie tylko z wersj± "ritte...".
Sam dales sobie odpowiedz.
CYTAT(von Schwartz)
...przyrównaæ do dziesiêtników - Doppelsoldner...
Jezeli komputer nie pisze kropek nad lietearmi, to nie mozna zastosowac sposob polski i calkiem pominac znaki zmieniajace dana litera w taka odpowiadajaca za zupelnie inny dzwiek. Trzeba pisac wtedy "Doppelsoeldner". Jak sprobujesz to przeczytac, to poprawny dzwiek prawie samo sie nazuwa. (ä = ae, ö = oe, ü = ue, ß = ss)
CYTAT(von Schwartz)
...Napewno "doppelsoldner"...
Na koncu jeszcze taki drobiazg. W jezyku nm. rzeczowniki zaczynaja sie zawsze od duzej litery.
z p . - Thomas
Zgadywac i gdybac nie ma sensu. Postarajcie sie znalezc jakiekolwiek zrodla pisane z tego okresu. Renesans ma wobec sredniowiecza te przewage, ze wiecej pisano i wiecej przetrwalo. Jezeli ktos zna sie troche na historii jezyka nm., to wie, ze przeszedl powazna ewolucje. My juz nie rozumiemy dzis to co napisano w "Althochdeutsch". Tzw. "Mittelhochdeutsch" takze sporo sie rozni od wspolczesnego niemieckiego. Wtedy takze jeszcze nie istnialy zasady ortografji. Kazda kancelaria dworska pisala wlasnym stylem. W miedzyczasie wymieniano takze niektore wyrazy. Wiec na samym poczatku nalezy zdecydowac o tym, jaki jezyk ma byc stosowany - dzisiejszy czy historyczny. Kiedy zapadnie decyzja, ze ma to byc ten ostatni, to rzycze zdrowia. Bez historycznych ksiazek nie da rady. Wspolczesny nm. juz nie wiele pomoze (najwyzej tam, gdzie podobienstwo jest jeszcze zachowane).
patrz: http://www.freha.pl/download.php?id=4923 z tematu: http://www.freha.pl/index.php?showtopic=65...er=asc&start=15
z p . - Thomas
patrz: http://www.freha.pl/download.php?id=4923 z tematu: http://www.freha.pl/index.php?showtopic=65...er=asc&start=15
z p . - Thomas
Haj!
No w³a¶nie nie za bardzo.
Teraz mamy Rittemeister i Rittmeister.
Von Schwartz jeste¶ pewien swojej wersji?
Pa
CYTAT
Czyli wersja Thomasa pokrywa siê z moimi wywodami.
No w³a¶nie nie za bardzo.
Teraz mamy Rittemeister i Rittmeister.
Von Schwartz jeste¶ pewien swojej wersji?
Pa
Uff w koncu znalazlem chwile czeby usiasc do komputera. Fakt przeoczylem "e" mozliwe ze "Ritt..."(skoro jestesmy przy duzych literach to oczywiscie, po prostu odruchowo pisze wszystko z malej, ale rzecz jasna rzeczowniki w nm. piszemu duza litera). Tak jak pisalem nie jestem pewien swoich wersji - duza czesc mojej edukacji jezyka nm. pochodzi od dziadka ktory uczyl sie go na poczatku poprzedniego stulecia. Jak wspomnial Thomas jezyk ten przeszedl spora metamorfoze w swojej historii stad duze zmiany pomiedzy XV w., a okresem miedzywojennym. Zazwyczaj staram sie zaznaczac ze jest cos takiego ale NIE DAJE UCIAC SOBIE GLOWY ZE MOZNA TO ODNIESC DO XV W. Rittemeister to z cala pewnoscia byl Hauptmann w cesarskiej armii, tego jestem pewien, a czy to nieszczesne "e" bylo od poczatku czy zostalo dodane w miedzyczasie to juz nie jestem w stanie odpowiedziec. Aha no i sluznie zauwazyl Thomas trzeba zwracac uwage na wszelakie "umlauty" bo zmieniaja wymowe. Pisze dosc chaotycznie stad tez czesto rzeczwniki mala literka i z pominieciem umlautow, polskich literek - ±, ê ó ¿, ¼ etc. Jestem dosc mocno roztrzepany stad tez czesto jakis choas i zamet tworze, niespecjalnie zreszta za co bardzo przepraszam. Aha i jeszcze sprawa pomijajcie te "von" nazywam sie Schwartz a przedrostek von to tylko wariacja bo nie moglem zapamietac poprzedniego konta/kont, czy jak kto woli po prostu maciek .
.
Haj!
G³ównym za³o¿eniem Roty jest odtworzenie wojsk zaciê¿nych na us³ugach Zakonu Krzy¿ackiego. Inne rzeczy s± tylko dodatkiem.
Co powicie na to ¿eby nazwê "Rota ¶w. Jakuba" zmieniæ na bardziej oficjaln±:
Rotte des heiligen Jakobus
lub
Jakobsrotte?
Jak± nazwê "krzy¿ack±" mogliby¶my przyj±æ? Co¶ polska nazwa do wojsk zakonnych to nie ten tego.
Pa
CYTAT
Jeszcze bardziej pod naszym katem (sredniowiecza) bedzie "Rotte des heiligen Jakobus". Mozna i skracac na Jakobsrotte (Jakobs-Rotte) albo Jakobusrotte (Jakobus-Rotte).
G³ównym za³o¿eniem Roty jest odtworzenie wojsk zaciê¿nych na us³ugach Zakonu Krzy¿ackiego. Inne rzeczy s± tylko dodatkiem.
Co powicie na to ¿eby nazwê "Rota ¶w. Jakuba" zmieniæ na bardziej oficjaln±:
Rotte des heiligen Jakobus
lub
Jakobsrotte?
Jak± nazwê "krzy¿ack±" mogliby¶my przyj±æ? Co¶ polska nazwa do wojsk zakonnych to nie ten tego.
Pa
CYTAT
Rotte des heiligen Jakobus
Bardzo fajna opcja
Krew mojego dziadka siê odzywa
Ale takie zmienianie nazw jak rêkawiczek to chyba nie bêdzie dobrze widziane?
Pozdrawiam,
Suessermann.
Haj!
Dlatego trzebaby by³o zrobiæ to raz a dobrze.
Zapraszam do dyskusji...
Pa
Dlatego trzebaby by³o zrobiæ to raz a dobrze.
Zapraszam do dyskusji...
Pa
W takim razie jestem za dwujêzyczno¶ci±, tzn. równorzêdnymi nazwami "Rota ¦wiêtego Jakuba" i pe³n± nazw± "Rotte des Heiligen Jakobus".
Albo mo¿e "Rota Svateho Jakoubka"?
Dixi,
S³odziutki.
Albo mo¿e "Rota Svateho Jakoubka"?
Dixi,
S³odziutki.
Haj!
Spad³em w pracy z krzes³a jak to przeczyta³em
Strza³ w dziesi±tkê.
Kto¶ przeciw?
Pa
CYTAT
Albo mo¿e "Rota Svateho Jakoubka"?
Spad³em w pracy z krzes³a jak to przeczyta³em
CYTAT
W takim razie jestem za dwujêzyczno¶ci±, tzn. równorzêdnymi nazwami "Rota ¦wiêtego Jakuba" i pe³n± nazw± "Rotte des Heiligen Jakobus".
Strza³ w dziesi±tkê.
Kto¶ przeciw?
Pa
Haj!
Na razie herby mistrzuniów krzy¿ackich, pó¼niej zobaczymy.
Jak ktu¶ znajdzie jaki¶ b±d to proszê o info.
http://rzezniczek.lh.pl/index_herby.htm
Pa
Na razie herby mistrzuniów krzy¿ackich, pó¼niej zobaczymy.
Jak ktu¶ znajdzie jaki¶ b±d to proszê o info.
http://rzezniczek.lh.pl/index_herby.htm
Pa
Haj!
Dwa nowe wzory:
http://rzezniczek.lh.pl/pliki/herb.jpg
http://rzezniczek.lh.pl/pliki/herb.gif
A wzorowano siê na herbie Wielkiego Mistrza Paula von Russdorfa (1422-1441):
http://rzezniczek.lh.pl/herby/k29.jpg
http://rzezniczek.lh.pl/herby/herb26.gif
I wizerunku ¶wiêtego Jakuba z XV wieku:
http://www.freha.pl/download.php?id=6566
Pa
Dwa nowe wzory:
http://rzezniczek.lh.pl/pliki/herb.jpg
http://rzezniczek.lh.pl/pliki/herb.gif
A wzorowano siê na herbie Wielkiego Mistrza Paula von Russdorfa (1422-1441):
http://rzezniczek.lh.pl/herby/k29.jpg
http://rzezniczek.lh.pl/herby/herb26.gif
I wizerunku ¶wiêtego Jakuba z XV wieku:
http://www.freha.pl/download.php?id=6566
Pa
Cze¶æ wszystkim
Rozmawia³em z cz³onkami religijnego bractwa ¶w. Jakuba i w zwi±zku z tym przedstawiam Wam zupe³nie nowe logo, które moim zdaniem nadaje siê idealnie na herb Roty. Jest to, w krêgach ko¶cielnych, miêdzynarodopwy symbol ¶w. Jakuba.
Symbol przedstawionyna muszelce to tzw. "Miecz ¶w. Jakuba".
Pozdrawiam serdecznie,
S³odziutki.
Rozmawia³em z cz³onkami religijnego bractwa ¶w. Jakuba i w zwi±zku z tym przedstawiam Wam zupe³nie nowe logo, które moim zdaniem nadaje siê idealnie na herb Roty. Jest to, w krêgach ko¶cielnych, miêdzynarodopwy symbol ¶w. Jakuba.
Symbol przedstawionyna muszelce to tzw. "Miecz ¶w. Jakuba".
Pozdrawiam serdecznie,
S³odziutki.
Krzyz trzeba zmienic, bo na terenach zakonnych poslugiwano sie wzorem krzyza zakonnego (Gdansk lub Elblag maja wersje pierwotna ale pozniej jest to juz krzyz rzymski nie grecki). Wzor z zalacznika jest juz zarezerwowany dla zupelnie innej wspolnoty:)
Poza tym to nie herb a emblem... Uniknijmy jednak tarczy, trzymaczy itp. elementow jesli mamy byc stowarzyszeniem mieszczanskim a nie formalnym zakonem.
Poza tym to nie herb a emblem... Uniknijmy jednak tarczy, trzymaczy itp. elementow jesli mamy byc stowarzyszeniem mieszczanskim a nie formalnym zakonem.
Dobrze Ewka mówi Mamy byæ przecie¿ mieszczanami itp, a nie zakonem jako takim Co z reszt± mi pasuje
Pozdrówka
Mamy byæ przecie¿ mieszczanami itp, a nie zakonem jako takim Co z reszt± mi pasuje
Pozdrówka
Haj!
Czyli bez tarczy i trzymaczy wracamy do pierwotnego wzoru z XV wieku:
http://rzezniczek.lh.pl/pliki/rotte.jpg
Mo¿e ten wzór wpisaæ w t± muszelkê co S³odziutki przedstawi³ i zobaczyæ jak to wygl±da? Spróbujê co¶ takiego zestawiæ i przedstawiæ wkrótce. Zobaczymy jak to bêdzie wygl±da³o.
Pa
Czyli bez tarczy i trzymaczy wracamy do pierwotnego wzoru z XV wieku:
http://rzezniczek.lh.pl/pliki/rotte.jpg
Mo¿e ten wzór wpisaæ w t± muszelkê co S³odziutki przedstawi³ i zobaczyæ jak to wygl±da? Spróbujê co¶ takiego zestawiæ i przedstawiæ wkrótce. Zobaczymy jak to bêdzie wygl±da³o.
Pa
Haj!
Proszê o opiniê. Oryginalny wzór krzy¿ackiego przedstawienia ¶w Jakuba z XV wieku wtopiony w muszelkê tak¿e ¶w Jakuba. Czy takie logo Roty bêdzie dobre? Czy to jest dobry wzór na badgesa? Proszê o wypowiedzi.
Pa
Proszê o opiniê. Oryginalny wzór krzy¿ackiego przedstawienia ¶w Jakuba z XV wieku wtopiony w muszelkê tak¿e ¶w Jakuba. Czy takie logo Roty bêdzie dobre? Czy to jest dobry wzór na badgesa? Proszê o wypowiedzi.
Pa
CYTAT
Oryginalny wzór krzy¿ackiego przedstawienia ¶w Jakuba z XV wieku wtopiony w muszelkê tak¿e ¶w Jakuba.
Hmm... To ju¿ chyba lepszy bêdzie pierwotny wzór, bez muszelki, albo z drugiej strony: sama muszelka. Bo ¶w. Jakub na symbolu ¶w. Jakuba to takie "mas³o ma¶lane". Dubluje siê
A mo¿e tak jak EwKa mówi - spróbuj Rze¼niczku wstawiæ krzy¿ zakonny zamiast tego czerwonego
Pozdrawiam serdecznie,
S³odziutki.
Ja bym zostawila sama postac Swietego bez tego tworu z belek po lewej stronie tuz przy lasce. Istnieje juz badges z wizerunkiem umieszczonym na muszli-pomysl doskonaly! Odniesiemy sie do istniejacych form kompozycji.
A!!! Jeden drobiazg-swiety powinien miec aureole:)
A!!! Jeden drobiazg-swiety powinien miec aureole:)
Haj!
Oki wywalê te pó³ krzy¿a i zobaczymy co wyjdzie. Ale z aureol± to siê zastanawiam. Zmieniaæ wzór oryginalny i dodawaæ aureolê? Proszê o opinie.
Pa
Oki wywalê te pó³ krzy¿a i zobaczymy co wyjdzie. Ale z aureol± to siê zastanawiam. Zmieniaæ wzór oryginalny i dodawaæ aureolê? Proszê o opinie.
Pa
CYTAT
Istnieje juz badges z wizerunkiem umieszczonym na muszli-pomysl doskonaly!
Skoro istnieje taki badges, to te¿ jest wzór oryginalny
EwKo, czy mog³aby¶ za³atwiæ ten wzór i zamie¶ciæ go na forum?
Pozdrawiam serdecznie,
S³odziutki.
Wzor z ktorego czerpiesz to dla mnie wizerunek patnika w polu XVIIIw. tarczy herbowej/kartusza. Troche zbyt zmieniony aby moc byc na 100% pewnym jego niezmiennosci od XVw.
Swietego poznaje sie po aureoli-nawet dziecko na katechezie Ci to powie:)
Swietego poznaje sie po aureoli-nawet dziecko na katechezie Ci to powie:)
Proba zalaczenia pliku
Haj!
Co inni na to? Mo¿e te powy¿sze przedstawienie pozostaæ jako logo i badges Roty?
I jeszcze jedno. Czy mocowanie badgesa ma byæ na jednym oczku? Czy nie bêdzie aby badges podskakiwa³? Mo¿e mocowanie na dwa lub trzy uszka?
Pa
Co inni na to? Mo¿e te powy¿sze przedstawienie pozostaæ jako logo i badges Roty?
I jeszcze jedno. Czy mocowanie badgesa ma byæ na jednym oczku? Czy nie bêdzie aby badges podskakiwa³? Mo¿e mocowanie na dwa lub trzy uszka?
Pa
Fotka z dzieciecej ksiazki pt. "Sredniowiecze", seria: "Patrze, podziwiam, poznaje" jest tak marna, ze nie uchwycilaby detali:( Ksztalt badge oraz pojedyncze uszko/wypustka sa sciagniete z zachowanego orginalu ale oczywiscie mozna byloby dorobic dodatkowe otworki po bokach gornej czesci muszelki. Przydalaby sie pomoc fachowca robiacego badge...
To jest wersja lo-fi g³ównej zawarto¶ci. Aby zobaczyæ pe³n± wersjê z wiêksz± zawarto¶ci±, obrazkami i formatowaniem proszê kliknij tutaj.