Pierwsz± lunetê skonstruowali ok. 1608 Z. Jansen i H. Lippershey; nieco pó¼niej, w 1609 zbudowa³ lunetê Galileusz.
Kopernik korzysta³ ze specyficznego rodzaju gnomonu, zachowanego we Fromborku, móg³ korzystaæ ze sfery armilarnej, triquetum i paru innych przyrz±dów. Jednak¿e ¿aden z nich nie zawiera³ soczewek czy zwieciade³, bêd±cych podstawowymi elemantami refraktorów i reflektorów.
Arabscy uczeni u¿ywali czego¶, co na pierwszy rzut oka mog³oby wygl±daæ jak teleskop. By³a to rura pusta w ¶rodku, ¿adnych soczewek czy czego¶ takiego. By³a przydatna o tyle, ¿e obserwator móg³ siê skupiæ na danym fragmencie nieba i nie razi³ go blask znajduj±cego siê na przyk³ad tu¿ obok Ksiê¿yca.
Na morzu do nawigacji stosowano w ¶redniowieczu i jeszcze du¿o pó¼niej astrolabia, które tez s± pozbawione optyki. Lunety na morzu - strzela³bym - ju¿ w pierwszej po³owie XVII wieku, do nawigacji jako element np. sekstantu - w pierwszej po³owie XVIII wieku.
Na interesuj±cy Ciê okres pozostaje oko...
O historii nawigacji trochê jest
tutaj.