WYMAGANIA NA GRUNWALD ROK 2005 - PODOLE  

1. Wymagania s± niedu¿e bo musi byæ jaki¶ pocz±tek, a jak walniemy z grubej rury, to faktycznie siê czê¶æ osób mo¿e zraziæ.  
2. Te osoby które chc± wiêcej to i tak sobie zrobi± wiêcej, do czego serdecznie zachêcam.  

I) Panie nosz± nakrycia g³owy lub odpowiednie do epoki fryzury - warkocze upiête po bokach g³owy np.  
Panie nie nosz± rozpuszczonych i powiewaj±cych w³osów, to nie ta bajka.  

II) materia³y maj± byæ w pe³ni naturalne i odpowiednie do epoki -(nie czepiam siê %we³ny w we³nie) - czyli len, we³na (sukno lub p³ótno), jedwab, (jak kogo¶ staæ to czemu nie) ,od biedy dopuszczam bawe³nêAle tylko na podszewki i bieliznê - ¿adnych spodni czy sukni cote simple).  

III) panowie NIE nosz± "tunik rycerskich" jako stroju obozowego. Maj± byæ spodnie lub nogawice, gacie, koszula i doublet lub przeszywka. To jest impreza polowa wiêc nie wymagam jednego i drugiego. Podobnie jak nie wymagam (jeszcze w tym roku) wierzchniego stroju u panów (czyli robe, houpelade itd). Docelowo oczywi¶cie idziemy w t± stronê ¿e doublet to strój spodni i nale¿y mieæ co¶ na górê, ale jak mówie powoli.  

IV) W miarê mo¿liwo¶æi epokowe naczynia do jedzenia (miska, ³y¿ka, kufel) - nie ma porcelitu, ani misek ze stali nierdzewnej ani aluminium.

Rozdzia³ III. Miasta i handel w pañstwie krzy¿ackim XIV w. – ogólna sytuacja spo³eczno-ekonomiczna Prus

5. ROZWÓJ RZEMIOS£A I USTROJU CECHOWEGO W MIASTACH PAÑSTWA ZAKONNEGO

Z rzemios³ w³ókienniczych najsilniej rozwinê³o siê sukiennictwo, opieraj±ce siê tak na we³nie krajowej, jak i dostarczanej z ziem polskich, przy czym do g³ównych centrów jego produkcji nale¿a³y Stare Miasto Toruñ, Che³mno oraz Chojnice. Jako¶æ produkcji obliczonej na tañszego nabywcê i jej rozmiary nie by³y jednak zbyt wysokie, co stawa³o siê od pocz±tku XV w. przyczyn± trudno¶ci przy rosn±cym wzro¶cie zapotrzebowania na wytwory sukiennicze.

s. 326

Rzemios³o odgrywa³o znaczn± rolê w ¿yciu nawet ma³ych miast pruskich, ale cierpia³o na niedorozwój form i zasiêgu produkcji. ¯aden z pruskich artyku³ów rzemie¶lniczych nie sta³ siê przedmiotem powa¿niejszego eksportu (okresowo tylko sukno toruñskie), a niemal ca³o¶æ produkcji sz³a na rynek wewnêtrzny. Rzemios³o pruskie nie potrafi³o przy tym przystosowaæ siê do jego rosn±cych potrzeb, trwaj±c przy dawnych formach gospodarczych, co w przysz³o¶ci u³atwi³o konkurencjê artyku³om importowanym, szczególnie sukienniczym i metalowym. Na sytuacjê tê rzutowa³ wp³yw handlu zewnêtrznego, który oddzia³ywa³ nie tylko na wielkie, lecz tak¿e i ma³e miasta, zbyt jednostronnie nastawiaj±ce siê na zaspokajanie potrzeb w skupie artyku³ów rolniczych.

s. 327

9. KULTURA MATERIALNA MIAST PRUSKICH

Odzie¿ wyrabiana by³a z p³ótna oraz sukna, produkowanego w miastach pruskich. Sukno to, grubsze, gorszego gatunku, wypierane by³o przez importowane cienkie sukna flamandzkie, czê¶ciowo i angielskie, szczególnie w warstwie zamo¿niejszej mieszczañstwa. Ubiera³a siê ona tak¿e w porze zimowej w futra, produkt miejscowych ku¶nierzy, opieraj±cych siê na importach polskich, ruskich i skandynawskich. W powszechnym u¿yciu by³o skórzane obuwie obok lepszych gatunków pantofli – produktów silnie rozwiniêtego szewstwa miejscowego.

s. 336

Zachowane stroje pokazuj± wyra¼nie, ¿e szew wykonany rêcznie jest mega hiper drobny - w³a¶ciwie ma szeroko¶æ jednej nitki (!)

poniewa¿ wiêkszo¶æ z nas u¿ywa materia³ów tkanych maszynowo, gdzie niæ jest zwykle cieñsza a splot bardziej gêsty

Je¶li ju¿ to najpierw wypruæ nitkê maszynow± a potem kawa³ki przeszyæ od nowa.

lniane nici do szycia maszynowego kosztuja ok 11 zl za 50 metrów... !!!)