Witam!
Chcia³bym kupiæ ³uk i spytaæ co o nim s±dzicie. Z Allegro to czasem kupowaæ niebezpiecznie, ale sami oceñcie.
http://allegro.pl/luk-drewniany-longbow-20...4618733711.html
https://www.youtube.com/watch?v=5D_qqH-v-qo...u.be&t=1m5s
i jeszcze filmik.
Z góry dziêki.
p.s. Zastanawiam siê czy ten ³uk bêdzie odpowiedni do walijskiego ³ucznika... pewnie tak.
Pe³na wersja: longbow
Historycznie to nie wiem, ale Will to uznana firma. ;)
CYTAT
p.s. Zastanawiam siê czy ten ³uk bêdzie odpowiedni do walijskiego ³ucznika... pewnie tak
To zale¿y.
Primo, rzecz podstawowa: sprzedaj±cy nie poda³ d³ugo¶ci ³uku, a Ty nie poda³e¶ swojego wzrostu.
£uk prosty dla Walijczyka powinien mieæ kilka centymetrów mniej ni¿ Ty, w skrajnym przypadku tyle co Ty. Je¿eli by³by np. o 10 cm d³u¿szy albo krótszy ni¿ Twój wzrost to nie bêdzie Ci pasowa³ ze wzglêdu na technikê strzelania.
Secundo, mniej istotne ale te¿ wa¿ne: jaki jest profil ³uczyska?
£uk walijski (czyli tzw. d³ugi prosty), jednomateria³owy (drewniany), powinien mieæ przekrój p³asko-wypuk³y (D-kszta³tny), trzymany przy strzelaniu wypuk³± stron± do siebie.
Luk raczej ma odpowiedni ksztalt co widac na zdjeciu pokazujacym majdan. Niestety widac tam tez niski standard wykonczenia majdanu: skorka jest niskiej jakosci, co mozna pominac, niestety z tej samej skorki jest podkladka pod strzale co moim zdaniem wymagac bedzie poprawy po krotkim czasie uzytkowania. Pojawia sie tez sugestia co do dlugosci luku: dlugosc naciagu to 26 cali czyli luk jest dla osoby ok. 160 cm wzrostu lub o krotkich ramionach. Luk nie jest zly, ale moze wymagac modyfikacji, oraz nie nadaje sie dla wysokiej osoby.
Przepraszam za brak polskich znakow, klawiatura kaprysi.
Przepraszam za brak polskich znakow, klawiatura kaprysi.
Reasumuj±c, przy naci±gu 10 kg i d³ugo¶ci naci±gu 26" (a naci±gasz po angielsku, do ucha), by³by to raczej dobry ³uk m³odzie¿owy lub dla damy.
No to w takim razie jest odpowiedni dla mnie, mam trochê ponad 160 cm i mówi³em ju¿ w temacie "walijski ³ucznik",¿e mam 14 lat. Dziêkujê za opinie.
Cena tego z Allegro te¿ jest dobra - braæ! A skórkê najwy¿ej wymienisz, to drobiazg.
Dziêki wielkie.
Kupi³em ten ³uk. :D
Wa¿ne pytanie. Jak± si³ê naci±gu mia³y ³uki longbow wykorzystywane w bitwach? Jedni mówi± ¿e od 20 do 30 kg ale i zdarzaj± siê opinie ¿e 60 kg.
Kiedy¶ obi³o mi siê, ¿e ³uk my¶³iwski z przeznaczeniem na jelenia powinien mieæ 30 kg naci±gu, ¿eby móc zadaæ zwierzêciu ¶mierteln± ranê. ¯eby to zweryfikowaæ trzeba by spytaæ kogo¶ trudni±cego siê my¶listwem, najlepiej przy u¿yciu ³uku.
Na podstawie tej zas³yszanej informacji wydaje mi siê, ¿e ¿eby upolowaæ jegomo¶cia w przeszywanicy warto by³oby siê zaopatrzyæ w 40 kilowy ³uk. Nie bez znaczenia s± te¿ strza³y; im ciê¿sze tym wolniej wytracaj± energiê, g³êbiej siê wbijaj±c.
I w koñcu o anglikach. Ta strona: http://www.archers-review.com/magazine-art...f-the-mary-rose sugeruje przedzia³ 80-130 funtów czyli podobnie do mojego "wydaje mi siê". Przy czym z æwieræ funtowymi strza³ami polowali anglicy na ciê¿kozbrojne rycerstwo francuskie i ich konie (wtedy rzadko opancerzone).
Ale to tylko gdybologia, bo mo¿liwe, ¿e lekkozbrojnego mo¿na wys³aæ na tamten ¶wiat z u¿yciem s³abszego ³uku i w miarê lekkich strza³. Chcia³bym to kiedy¶ sprawdziæ, lub poznaæ wyniki takiego testu je¶li kto¶ go ju¿ dokona³. Niestety jeszcze przez jaki¶ czas nie bêdê w stanie tego sprawdziæ równie¿ prrzez brak odpowiednio silnego ³uku, ale jakby kto¶ mia³ 40 kilowy ³uk i chêæ podziurawiæ pó³tuszê wieprzow± to mo¿emy siê w przysz³o¶ci dogadaæ :D
Na podstawie tej zas³yszanej informacji wydaje mi siê, ¿e ¿eby upolowaæ jegomo¶cia w przeszywanicy warto by³oby siê zaopatrzyæ w 40 kilowy ³uk. Nie bez znaczenia s± te¿ strza³y; im ciê¿sze tym wolniej wytracaj± energiê, g³êbiej siê wbijaj±c.
I w koñcu o anglikach. Ta strona: http://www.archers-review.com/magazine-art...f-the-mary-rose sugeruje przedzia³ 80-130 funtów czyli podobnie do mojego "wydaje mi siê". Przy czym z æwieræ funtowymi strza³ami polowali anglicy na ciê¿kozbrojne rycerstwo francuskie i ich konie (wtedy rzadko opancerzone).
Ale to tylko gdybologia, bo mo¿liwe, ¿e lekkozbrojnego mo¿na wys³aæ na tamten ¶wiat z u¿yciem s³abszego ³uku i w miarê lekkich strza³. Chcia³bym to kiedy¶ sprawdziæ, lub poznaæ wyniki takiego testu je¶li kto¶ go ju¿ dokona³. Niestety jeszcze przez jaki¶ czas nie bêdê w stanie tego sprawdziæ równie¿ prrzez brak odpowiednio silnego ³uku, ale jakby kto¶ mia³ 40 kilowy ³uk i chêæ podziurawiæ pó³tuszê wieprzow± to mo¿emy siê w przysz³o¶ci dogadaæ :D
£uki z Mery Ross s± s³absze, ni¿ te angielskie 100 - 150 lat wcze¶niej. £uki bojowe o naci±gu 80-130 funtów nale¿a³y do standardu na ca³ym kontynencie w czasach wojny stuletniej. O sile ³uków angielskich w tym czasie wnioskujemy miêdzy innymi z badañ porównawczych szkieletów ¶redniowiecznych ³uczników, ze szkieletami wspó³czesnych longobwmenów - chodzi o rozmiar, rodzaj i zakres deformacji i degeneracji kostnych i stawowych, w okre¶lonych obszarach. Co wiêcej okre¶laj± one równie¿ technikê naci±gu i d³ugotrwa³o¶æ u¿ycia. Wspó³czesny rekord ³ucznika to 200 funtów. Mamy wiêc z czego porównywaæ. Ponadto znamy niekiedy zasie taktyczny ostrza³ów. Niewielki spadek si³y naci±gu daje znaczny spadek zasiêgu przy odleg³o¶ciach bliskich granicznych .Ergo – przedzia³ 80 do 13o funtów – najczê¶ciej nie wiele by dawa³.
Za ³uk my¶liwski uchodzi na wiêkszo¶ci terytoriów (gdzie siê z nimi poluje) ³uk powy¿ej ju¿ 45 funtów. Pozwala to na spenetrowanie tuszy zwierzêcia (do serca) typu jeleñ, sarna z odleg³o¶ci 20 - 25 metrów. O ile ³ucznik jest ros³y. Je¶³i trafimy na ko¶æ lub ³ucznik jest krótkorêki - mamy problem. Dla tego naci±g przedzia³u 50- 70 funtów jest stosowniejszy i pozwala na skuteczne u¶miercenie z oko³o 30 metrów.
Za ³uk my¶liwski uchodzi na wiêkszo¶ci terytoriów (gdzie siê z nimi poluje) ³uk powy¿ej ju¿ 45 funtów. Pozwala to na spenetrowanie tuszy zwierzêcia (do serca) typu jeleñ, sarna z odleg³o¶ci 20 - 25 metrów. O ile ³ucznik jest ros³y. Je¶³i trafimy na ko¶æ lub ³ucznik jest krótkorêki - mamy problem. Dla tego naci±g przedzia³u 50- 70 funtów jest stosowniejszy i pozwala na skuteczne u¶miercenie z oko³o 30 metrów.
Ka¿dy ³uk jest my¶liwski. 
z 26 funtów mo¿na zawsze na wiewiórki polowaæ
z 26 funtów mo¿na zawsze na wiewiórki polowaæ
G³êbokie.
Raczej proste i bez zbêdnego doklejania gêby.
My¶lê, ¿e przedmówcom chodzi³o o uregulowania prawne... Wymagana ustaw± energia kinetyczna pocisku itp... Doklejanie do tego wiewiórek jest hmm... no g³êbokie to dobre s³owo
To nie jest kwestia my¶liwsko¶ci ³uku ;)
Po prostu z ³ukiem 45 lbs mo¿esz polowaæ na okre¶lon± zwierzynê, ale z ³ukiem 26 lbs mo¿esz te¿ polowaæ tylko, ¿e na odpowiednio mniejsz± np na wiewiórki. Oba ³uki s± my¶liwskie mimo skrajnie ró¿nych naci±gów ;)
Po prostu z ³ukiem 45 lbs mo¿esz polowaæ na okre¶lon± zwierzynê, ale z ³ukiem 26 lbs mo¿esz te¿ polowaæ tylko, ¿e na odpowiednio mniejsz± np na wiewiórki. Oba ³uki s± my¶liwskie mimo skrajnie ró¿nych naci±gów ;)
Bior±c pod uwagê ¿e, jak widzimy na ikonografii choæby u Gastona Phoebusa, na drobiazg typu zajêcy (i pewnie tak samo na wiewiórki, gronostaje, itd.) polowano pacynkami, które dzia³a³y obuchowo, zabijaj±c lub og³uszaj±c zwierzê, ew. ³ami±c mu nogi, a nie psuj±c skórek, to wymagany zasiêg nie przekracza³ tu kilkunastu kroków a o penetracji w ogóle nie by³o mowy. Ale chyba nie o to sz³o pytaj±cemu.
Co do si³y ³uków bojowych, zacytujê mo¿e wstêp Bradbury'ego do jego ksi±¿ki "Medieval Archer", w moim w³asnym t³umaczeniu, nie ma tu liczb ale opisy s± bardzo sugestywne, a dotycz± ³uków z Walii zanim zosta³y one przejête przez Anglików i wyd³u¿one niemal do wzrostu u¿ytkownika nabieraj±c dodatkowej mocy i zasiêgu:
Co bardzo ciekawe, sami Anglicy niechêtnie dywaguj± na temat si³y ³uków mierzonej w funtach; zarówno w pracy J. Bradbury'ego jak i w "English Longbowman 1330-1515" Clive'a Bartletta i Gerry'ego Embletona z serii Osprey/Warrior sa podawane przeciêtne lub skrajne d³ugo¶ci ³uków angielskich prostych, ale ¿adnych naci±gów. Przypuszczalnie podaj±c d³ugo¶ci autorzy siêgali tylko do zabytków i ¼róde³ pisanych z epoki, a jedne i drugie nie daj± informacji o sile naci±gu czy energii strza³y. Informacjê tak± daje nam w³a¶ciwie tylko archeologia do¶wiadczalna, czyli próba rekonstrukcji ³uku prostego i pomiar jego si³y.
Co do si³y ³uków bojowych, zacytujê mo¿e wstêp Bradbury'ego do jego ksi±¿ki "Medieval Archer", w moim w³asnym t³umaczeniu, nie ma tu liczb ale opisy s± bardzo sugestywne, a dotycz± ³uków z Walii zanim zosta³y one przejête przez Anglików i wyd³u¿one niemal do wzrostu u¿ytkownika nabieraj±c dodatkowej mocy i zasiêgu:
CYTAT
Opis ³uków walijskich pozostawiony przez Geralda z Walii w koñcu XII wieku.
Gerald spêdzi³ dzieciñstwo w zamku Manobier w Po³udniowej Walii, któr± ciep³o wspomina³. W 1188 roku odby³ podró¿ po Walii, której opisanie zachowa³o siê do dzi¶. Poczyni³ on w tej pracy szereg odniesieñ do ³uczniczej sprawno¶ci mieszkañców Po³udniowej Walii:
"Warte wspomnienia jest, jak mniemam, i¿ ludzie z Gwentu, bo tak s± w³a¶nie zwani, wiêcej maj± do¶wiadczenia w sztuce wojennej i bardziej s± ze swych wyczynów wojennych s³awni, a szczególniej wyj±tkowo zdatni s± do ³uków i do strza³ ni¼li ci, co pochodz± z innych czê¶ci Walii. Podam wam na to kilka przyk³adów, aby¶cie pojêli jak bardzo jest to prawdziwe. Podczas zdobycia zamku Abergavenny za pomoc± fortelu, który wam powy¿ej opisa³em, dwóch rycerzy ucieka³o przez most, aby schroniæ siê we wie¿y, która by³a wzniesiona na wysokim kopcu z ziemi. Walijczycy strzelali w ¶lad za nimi i strza³y, które wystrzelili z ich ³uków przebi³y dêbowe wrota tej¿e wie¿y, a by³y one grubo¶ci niemal [jak szeroko¶æ] mêskiej d³oni. Na wieczn± pami±tkê si³y owych strza³ów, pozostawiono strza³y tkwi±ce we drzwiach tam, gdzie wbi³y siê ich groty. Tak¿e William de Braose ¶wiadczy o tym, ¿e w czasie walk przeciw Walijczykom jeden z jego rycerzy zosta³ trafiony strza³± wystrzelon± doñ przez Walijczyka. Przesz³a ona przez jego udo, wysoko, tam, gdzie by³o ono chronione od zewnêtrznej jak i od wewnêtrznej strony mocn± ¿elazn± zbroj±, a nastêpnie przez po³ê skórzanej kurty, nastêpnie przebi³a czê¶æ siod³a która zwie siê siedziskiem, na koniec za¶ utkwi³a w [ciele] konia, tak g³êboko i¿ zwierzê zosta³o zabite. Strza³a tak¿e przyszpili³a do siod³a innego rycerza, choæ mia³ on po³y skórzanej tuniki dla ochrony od zewn±trz i od wewn±trz nogi. Szarpn±wszy wodze zawróci³ on koniem, a gdy zatoczy³ pó³kole inna strza³a, któr± wystrzeli³ ten¿e sam ³ucznik, trafi³a go dok³adnie w to samo miejsce na drugim udzie, tak ¿e zosta³ przybity do swego konia z obu stron. Trudno by³oby dokonaæ wiêcej, nawet maj±c kuszê. £uki, których u¿ywaj±, nie s± zrobione z rogu, ani z okorowanego drewna, ani nawet z cisu. Walijczycy wycinaj± swe ³uki z kar³owatego wi±zu, który ro¶nie w lasach. Nie ma w nich nic godnego uwagi, nie s± nawet wyg³adzone, lecz pozostawione [z kor±,] szorstkie i nie polerowane. Jednak¿e s± one sztywne i mocne. Nie wystrzeli siê z nich daleko, ale s± dostatecznie silne, aby zadaæ gro¼n± ranê, gdy walcz± nimi z bliska." (Gerald of Wales, "Opera", str. 123, 177, 179. Przek³ad wg wydania Thorpe "Itinerarium Cambriac", str. 112-113).
Gerald spêdzi³ dzieciñstwo w zamku Manobier w Po³udniowej Walii, któr± ciep³o wspomina³. W 1188 roku odby³ podró¿ po Walii, której opisanie zachowa³o siê do dzi¶. Poczyni³ on w tej pracy szereg odniesieñ do ³uczniczej sprawno¶ci mieszkañców Po³udniowej Walii:
"Warte wspomnienia jest, jak mniemam, i¿ ludzie z Gwentu, bo tak s± w³a¶nie zwani, wiêcej maj± do¶wiadczenia w sztuce wojennej i bardziej s± ze swych wyczynów wojennych s³awni, a szczególniej wyj±tkowo zdatni s± do ³uków i do strza³ ni¼li ci, co pochodz± z innych czê¶ci Walii. Podam wam na to kilka przyk³adów, aby¶cie pojêli jak bardzo jest to prawdziwe. Podczas zdobycia zamku Abergavenny za pomoc± fortelu, który wam powy¿ej opisa³em, dwóch rycerzy ucieka³o przez most, aby schroniæ siê we wie¿y, która by³a wzniesiona na wysokim kopcu z ziemi. Walijczycy strzelali w ¶lad za nimi i strza³y, które wystrzelili z ich ³uków przebi³y dêbowe wrota tej¿e wie¿y, a by³y one grubo¶ci niemal [jak szeroko¶æ] mêskiej d³oni. Na wieczn± pami±tkê si³y owych strza³ów, pozostawiono strza³y tkwi±ce we drzwiach tam, gdzie wbi³y siê ich groty. Tak¿e William de Braose ¶wiadczy o tym, ¿e w czasie walk przeciw Walijczykom jeden z jego rycerzy zosta³ trafiony strza³± wystrzelon± doñ przez Walijczyka. Przesz³a ona przez jego udo, wysoko, tam, gdzie by³o ono chronione od zewnêtrznej jak i od wewnêtrznej strony mocn± ¿elazn± zbroj±, a nastêpnie przez po³ê skórzanej kurty, nastêpnie przebi³a czê¶æ siod³a która zwie siê siedziskiem, na koniec za¶ utkwi³a w [ciele] konia, tak g³êboko i¿ zwierzê zosta³o zabite. Strza³a tak¿e przyszpili³a do siod³a innego rycerza, choæ mia³ on po³y skórzanej tuniki dla ochrony od zewn±trz i od wewn±trz nogi. Szarpn±wszy wodze zawróci³ on koniem, a gdy zatoczy³ pó³kole inna strza³a, któr± wystrzeli³ ten¿e sam ³ucznik, trafi³a go dok³adnie w to samo miejsce na drugim udzie, tak ¿e zosta³ przybity do swego konia z obu stron. Trudno by³oby dokonaæ wiêcej, nawet maj±c kuszê. £uki, których u¿ywaj±, nie s± zrobione z rogu, ani z okorowanego drewna, ani nawet z cisu. Walijczycy wycinaj± swe ³uki z kar³owatego wi±zu, który ro¶nie w lasach. Nie ma w nich nic godnego uwagi, nie s± nawet wyg³adzone, lecz pozostawione [z kor±,] szorstkie i nie polerowane. Jednak¿e s± one sztywne i mocne. Nie wystrzeli siê z nich daleko, ale s± dostatecznie silne, aby zadaæ gro¼n± ranê, gdy walcz± nimi z bliska." (Gerald of Wales, "Opera", str. 123, 177, 179. Przek³ad wg wydania Thorpe "Itinerarium Cambriac", str. 112-113).
Co bardzo ciekawe, sami Anglicy niechêtnie dywaguj± na temat si³y ³uków mierzonej w funtach; zarówno w pracy J. Bradbury'ego jak i w "English Longbowman 1330-1515" Clive'a Bartletta i Gerry'ego Embletona z serii Osprey/Warrior sa podawane przeciêtne lub skrajne d³ugo¶ci ³uków angielskich prostych, ale ¿adnych naci±gów. Przypuszczalnie podaj±c d³ugo¶ci autorzy siêgali tylko do zabytków i ¼róde³ pisanych z epoki, a jedne i drugie nie daj± informacji o sile naci±gu czy energii strza³y. Informacjê tak± daje nam w³a¶ciwie tylko archeologia do¶wiadczalna, czyli próba rekonstrukcji ³uku prostego i pomiar jego si³y.
strzela³em z ³uku cisowego 80 funtów na 28 calach, przeci±ga³em go na ok 30 cali co dawa³o ok 88 funtów/ 40 kg . Strza³± z kutym grotem o wadze 56 gram, czyli taka" regular arrow" uzyskiwa³ prêdko¶æ wylotow± ok 170 fps czyli energie mo¿na policzyæ i zasiêg ok 220 metrów. Przy sile 120 - 160 funtów zasiêg musia³ byæ od 250 do 300 metrów w zale¿no¶ci jakich ciê¿kich strza³ u¿ywali.
To siê zgadza, podobno podczas Wojny Stuletniej (kiedy ³uk osi±gn±³ najwiêksz± d³ugo¶æ i si³ê i kiedy ju¿ wypracowano technikê strzelania z policzka a ch³opscy ³ucznicy byli w szczytowej formie trenuj±c non stop) formacja ³uczników rozpoczyna³a ostrza³ po dopuszczeniu Francuzów na dystans 400 metrów. Bior±c poprawkê na to, ¿e Anglicy we wszystkich bitwach zajmowali pozycjê na stokach znacznych wzniesieñ, zasiêg rzeczywisty w terenie p³askim wynosi³by wiêc oko³o 350 m.
S³ysza³em te¿ o wspó³czesnych pomiarach, które to potwierdzi³y, bazuj±c na wczesnorenesansowych longbowach z Mary Rose (1545). Generalnie angielscy autorzy przed odkryciem tego wraku szacowali przeciêtny naci±g na 36-50 kg tj. 80-110 funtów (Stayner, Paterson, Kaiser 1980) podczas gdy kalkulacje i próby na replikach przeprowadzone po odkryciu na podstawie najlepiej zachowanych egzemplarzy da³y wynik siêgaj±cy ¶rednio 60 a max. nawet 80 kg tj. 185 funtów (Strickland & Hardy 2005). Deformacje szkieletów ³uczników znalezione we wraku wykazuj± zwi±zan± z tym bardzo znacz±c± asymetriê pasa barkowego (Cohu 2005).
S³ysza³em te¿ o wspó³czesnych pomiarach, które to potwierdzi³y, bazuj±c na wczesnorenesansowych longbowach z Mary Rose (1545). Generalnie angielscy autorzy przed odkryciem tego wraku szacowali przeciêtny naci±g na 36-50 kg tj. 80-110 funtów (Stayner, Paterson, Kaiser 1980) podczas gdy kalkulacje i próby na replikach przeprowadzone po odkryciu na podstawie najlepiej zachowanych egzemplarzy da³y wynik siêgaj±cy ¶rednio 60 a max. nawet 80 kg tj. 185 funtów (Strickland & Hardy 2005). Deformacje szkieletów ³uczników znalezione we wraku wykazuj± zwi±zan± z tym bardzo znacz±c± asymetriê pasa barkowego (Cohu 2005).
Mniemam Viatorze, ¿e za³o¿enie Twoje jest b³êdne.
Poniewa¿ rekord wspó³czesny wynosi nieco ponad 480 metrów dla lekkiej strza³y bojowej (demoralizacja koni nie opancerzonych – lekkie ranienie lekko zbrojnych) .
Ostrza³ oddzia³em rozpoczynano zatem w odleg³o¶ci 450 „rzeczywistych” - czyli odleg³o¶ci od punktu wyrzutu pocisku do punktu przeciêcia paraboli lotu pocisku, z poziom±, na której znajduje siê punkt wyrzutu. Pamiêtajmy o tym, i¿ by³y to bardzo starannie wyselekcjonowane korpusy strzelców WYBOROWYCH – czyli wybranych jeden najlepszy na kliku albo i kilka dziesi±tek (odsy³am do regulacji mobilizacyjnych Array itp.). To co dzi¶ jest rekordem - dla nich, jako dla formacji - by³o górn± granic± ¶redniej.
ERGO – przy odleg³o¶ci 450 metrów „rzeczywistych” pierwsze pociski razi³y wrog± formacjê w odleg³o¶ci „realnej” 500 metrów przy spadku gruntu rzêdu 10 -15 metrów wysoko¶ci na 500 metrów odleg³o¶ci.
Zak³adam, ¿e "strefa ¶mierci" wypada³a w okolicach 300-350 metrów. Od 200 metrów rozpoczyna³o siê ostrzeliwanie celów indywidualnych ³±cznie z celowaniem w wizury (nie – nie jest to nierealne – ¿eby uprzedziæ – taktyka by³a regulaminowa nawet w czasach obecnych )
Poniewa¿ jak napisa³em – w obszarach granicznych – kiedy parabola lotu pocisku spada coraz gwa³towniej (krzywa) znaczny dodatek energii daje nieznaczny dodatek zasiêgu – to t³umaczy – dlaczego w okresie ¶wietno¶ci - aby pozyskaæ ledwo 50 metrów skutecznego zasiêgu – ³uki Anglików by³y o wiele silniejsze ni¿ te z Mary Ross i z ca³ej kontynentalnej Europy.
Taktycznie ma to HORENDALNE znaczenie – po trzecie i wbrew pozorom mniej istotne – poni¿ej „strefy ¶mierci” tak potê¿ny ³uk jest w stanie penetrowaæ zbroje i pancerze SKUTECZNIE i prêdkostrzelnie, po drugie – wroga formacja zostaje ca³kowicie zmieszana w „strefie ¶mierci” co jeszcze przed najbardziej wydajn± „likwidacj± si³y ¿ywej” powoduje spadek jej efektywno¶ci o ponad 50% - po pierwsze – w naszym zasiêgu ostrza³u jest ka¿dy – nawet je¶li jego zasiêg jest mniejszy o 20- 50 metrów - zanim pokona te 20 -50 metrów – mo¿e tylko i¶æ i umieraæ – od jego prêdko¶ci zale¿y ile zd±¿ymy zrobiæ mu krzywdy – zanim on zd±¿y zrobiæ cokolwiek.
Poniewa¿ rekord wspó³czesny wynosi nieco ponad 480 metrów dla lekkiej strza³y bojowej (demoralizacja koni nie opancerzonych – lekkie ranienie lekko zbrojnych) .
Ostrza³ oddzia³em rozpoczynano zatem w odleg³o¶ci 450 „rzeczywistych” - czyli odleg³o¶ci od punktu wyrzutu pocisku do punktu przeciêcia paraboli lotu pocisku, z poziom±, na której znajduje siê punkt wyrzutu. Pamiêtajmy o tym, i¿ by³y to bardzo starannie wyselekcjonowane korpusy strzelców WYBOROWYCH – czyli wybranych jeden najlepszy na kliku albo i kilka dziesi±tek (odsy³am do regulacji mobilizacyjnych Array itp.). To co dzi¶ jest rekordem - dla nich, jako dla formacji - by³o górn± granic± ¶redniej.
ERGO – przy odleg³o¶ci 450 metrów „rzeczywistych” pierwsze pociski razi³y wrog± formacjê w odleg³o¶ci „realnej” 500 metrów przy spadku gruntu rzêdu 10 -15 metrów wysoko¶ci na 500 metrów odleg³o¶ci.
Zak³adam, ¿e "strefa ¶mierci" wypada³a w okolicach 300-350 metrów. Od 200 metrów rozpoczyna³o siê ostrzeliwanie celów indywidualnych ³±cznie z celowaniem w wizury (nie – nie jest to nierealne – ¿eby uprzedziæ – taktyka by³a regulaminowa nawet w czasach obecnych
)Poniewa¿ jak napisa³em – w obszarach granicznych – kiedy parabola lotu pocisku spada coraz gwa³towniej (krzywa) znaczny dodatek energii daje nieznaczny dodatek zasiêgu – to t³umaczy – dlaczego w okresie ¶wietno¶ci - aby pozyskaæ ledwo 50 metrów skutecznego zasiêgu – ³uki Anglików by³y o wiele silniejsze ni¿ te z Mary Ross i z ca³ej kontynentalnej Europy.
Taktycznie ma to HORENDALNE znaczenie – po trzecie i wbrew pozorom mniej istotne – poni¿ej „strefy ¶mierci” tak potê¿ny ³uk jest w stanie penetrowaæ zbroje i pancerze SKUTECZNIE i prêdkostrzelnie, po drugie – wroga formacja zostaje ca³kowicie zmieszana w „strefie ¶mierci” co jeszcze przed najbardziej wydajn± „likwidacj± si³y ¿ywej” powoduje spadek jej efektywno¶ci o ponad 50% - po pierwsze – w naszym zasiêgu ostrza³u jest ka¿dy – nawet je¶li jego zasiêg jest mniejszy o 20- 50 metrów - zanim pokona te 20 -50 metrów – mo¿e tylko i¶æ i umieraæ – od jego prêdko¶ci zale¿y ile zd±¿ymy zrobiæ mu krzywdy – zanim on zd±¿y zrobiæ cokolwiek.
KOREKTA :
Nie dodamy sobie 50 metrów zasiêgu stoj±c na wzniesieniu. !!!!
- Przecie¿ przy warto¶ciach granicznych odleg³o¶ci, musimy strzelaæ pod k±tem mniej wiêcej 45 stopni (teoretycznie - nie miejsce aby omawiaæ wszystkie czynniki). Ergo opad pocisku bêdzie bardzo ostry - niemal mo¼dzierzowy (Efendi - rzuæ tabelami arty. - mo¿esz lobem we mnie).
Zatem przesuniêcie pola ra¿enia bêdzie mikroskopijne. Co nie zmienia faktu, ¿e ³uki symbolicznie s³absze, w ogóle guzik nam zrobi± - bo do nas nie donios± i kropka - a ju¿ na pewno s³absze o 20- 60 funtów. Co i tak powoduje, ¿e przez dystans wiêkszy ni¿ pisa³em - jeste¶my bezpieczni, a robimy krzywdê.
Czyli realna maksymalna odleg³o¶æ taktycznego ra¿enia to nie 500, ale 450 metrów - "pole ¶mierci" w tym samym zakresie - podobnie pozosta³em parametry taktyczne - bez zmian.
Ostry opad taktycznie nawet daje pewien bonus - otó¿ pociski lec±ce na wprost przy tej odleg³o¶ci trafia³y by w je¼d¼ców i opancerzone konie pierwszego szeregu (znaczy nie – bo to jaka¶ pokrêcona fizyka by by³a )- ale mia³y by ma³± si³ê ra¿enia - nie czyni³y by krzywdy. Pociski spadaj±ce z góry, ra¿± od góry nie opancerzone konie tylnych szeregów – konie pocztowych. Czyli w pierwszej fazie ostrza³ os³abia i/lub eliminuje druga/trzeci± liniê uderzeniow± rzutu.
W drugiej fazie os³abia i/lub eliminuje drug± liniê uderzeniow± rzutu – os³abia pierwsz± (strefa ¶mierci) – powoduje zmieszanie i spowolnienie formacji – czyli na korzy¶æ strzelaj±cych wprowadza korektê warunków czasu i przestrzeni pola walki. W trzeciej fazie eliminuje pierwsz± falê uderzeniow± rzutu ostrza³em na wprost i/lub eliminuje jej element motoryczny. Czuli znowu wprowadza korektê warunków czasu i przestrzeni pola walki.
Pozostaj± „do¿ynki”- a strzelcy, mimo, ¿e przed chwila mieli ¶mieræ w oczach – nie trac± morale ani widoku g³êboko¶ci pola ostrza³u ….bo po zatrzymaniu i zdjêciu tu¿ na przedpolu najgro¼niejszej czo³owej linii uderzeniowej rzutu ...nie maja ju¿ przed sob± przeciwnika.
Przeciwnik nie jest w stanie tym sposobem uzyskaæ rezerwy odwodowej anie efektu „powodzenia” ataku.
Ostrza³ na maksymalnej odleg³o¶ci z opadem z góry zmienia te¿ bardzo statystyczny wspó³czynnik celno¶ci (znowu na korzy¶æ strzelaj±cych) przy ostrzeliwaniu formacji -ca³a formacj±.
Nie dodamy sobie 50 metrów zasiêgu stoj±c na wzniesieniu.
!!!!- Przecie¿ przy warto¶ciach granicznych odleg³o¶ci, musimy strzelaæ pod k±tem mniej wiêcej 45 stopni (teoretycznie - nie miejsce aby omawiaæ wszystkie czynniki). Ergo opad pocisku bêdzie bardzo ostry - niemal mo¼dzierzowy (Efendi - rzuæ tabelami arty.
- mo¿esz lobem we mnie). Zatem przesuniêcie pola ra¿enia bêdzie mikroskopijne. Co nie zmienia faktu, ¿e ³uki symbolicznie s³absze, w ogóle guzik nam zrobi± - bo do nas nie donios± i kropka - a ju¿ na pewno s³absze o 20- 60 funtów. Co i tak powoduje, ¿e przez dystans wiêkszy ni¿ pisa³em - jeste¶my bezpieczni, a robimy krzywdê.
Czyli realna maksymalna odleg³o¶æ taktycznego ra¿enia to nie 500, ale 450 metrów - "pole ¶mierci" w tym samym zakresie - podobnie pozosta³em parametry taktyczne - bez zmian.
Ostry opad taktycznie nawet daje pewien bonus - otó¿ pociski lec±ce na wprost przy tej odleg³o¶ci trafia³y by w je¼d¼ców i opancerzone konie pierwszego szeregu (znaczy nie – bo to jaka¶ pokrêcona fizyka by by³a
)- ale mia³y by ma³± si³ê ra¿enia - nie czyni³y by krzywdy. Pociski spadaj±ce z góry, ra¿± od góry nie opancerzone konie tylnych szeregów – konie pocztowych. Czyli w pierwszej fazie ostrza³ os³abia i/lub eliminuje druga/trzeci± liniê uderzeniow± rzutu.W drugiej fazie os³abia i/lub eliminuje drug± liniê uderzeniow± rzutu – os³abia pierwsz± (strefa ¶mierci) – powoduje zmieszanie i spowolnienie formacji – czyli na korzy¶æ strzelaj±cych wprowadza korektê warunków czasu i przestrzeni pola walki. W trzeciej fazie eliminuje pierwsz± falê uderzeniow± rzutu ostrza³em na wprost i/lub eliminuje jej element motoryczny. Czuli znowu wprowadza korektê warunków czasu i przestrzeni pola walki.
Pozostaj± „do¿ynki”- a strzelcy, mimo, ¿e przed chwila mieli ¶mieræ w oczach – nie trac± morale ani widoku g³êboko¶ci pola ostrza³u ….bo po zatrzymaniu i zdjêciu tu¿ na przedpolu najgro¼niejszej czo³owej linii uderzeniowej rzutu ...nie maja ju¿ przed sob± przeciwnika.
Przeciwnik nie jest w stanie tym sposobem uzyskaæ rezerwy odwodowej anie efektu „powodzenia” ataku.
Ostrza³ na maksymalnej odleg³o¶ci z opadem z góry zmienia te¿ bardzo statystyczny wspó³czynnik celno¶ci (znowu na korzy¶æ strzelaj±cych) przy ostrzeliwaniu formacji -ca³a formacj±.
Chyba trochê przesadzacie z zasiêgiem, tu s± maksymalne zasiêgi wspó³cze¶nie osi±gniête na warbow - te Mary Rose to drewniane cisowe ³uki. http://www.theenglishwarbowsociety.com/records2013_EN.html Nie ma restrykcji je¶li chodzi o ciêciwy z tego co wiem wiêc strzelaj± na fastflajt z warbow, to du¿y bonus w porównaniu z lnian± ciêciw±. ale pewnie kiedy¶ by³y lepsze ³uki ni¿ dzi¶ chocia¿by ze wzglêdu na dostepno¶æ cisa wiêc mo¿na uznac ¿e siê wyrównuje , ko³o 300 metrów "lekkimi" strza³ami i pewnie max 250 1/4 funta. Te 370 metrów strza³± flight mo¿na odpu¶ciæ bo strza³y flajtowe nie maj± warto¶ci bojowej. Robi³em d¶wiadczenia ze strzelaniem longbow ze wzniesienia strza³ami ok 50 gram i podwy¿szenie 10 metrów daje 30-40 metrów bonusa, my¶le ¿e przy wiêkszej górce spokojnie ponad 50 metrów mo¿na zyskaæ. Nie s±dzê ¿eby zaczynali ostrza³ powy¿ej 400 metrów nawet z górki lekkimi strza³ami. Ale tego siê nie dowiemy, to byli zawodowcy, my mo¿emy sobie strzelaæ ale jak to wygl±da³o wtedy to kto wie.
A tak w ogóle to w nadchodz±cym roku rocznica Azincourt, zastanawiam siê czy siê nie wybraæ, w inscenizacji ma byæ ok 1,5 tys ³uczników
A tak w ogóle to w nadchodz±cym roku rocznica Azincourt, zastanawiam siê czy siê nie wybraæ, w inscenizacji ma byæ ok 1,5 tys ³uczników
Znaczy co? - Przesadzam, ¿e wspó³cze¶nie facet strzeli³ 480 metrów z ok³adme i to zmie¿ono? Czy przesadzm ¿e drugi mia³ ³uk 200 funtów i z niego strzala³?
- Przesadzam, ¿e wspó³cze¶nie facet strzeli³ 480 metrów z ok³adme i to zmie¿ono? Czy przesadzm ¿e drugi mia³ ³uk 200 funtów i z niego strzala³?
z tego co wiem wspó³czesny rekord to nieca³e 380 metrów i to strza³± typu flight a nie bojow±
http://kusznictwo.org/fora/download/file.p...2&mode=view
Mo¿esz podaæ sk±d masz dane o 480 metrowym strzale?
http://kusznictwo.org/fora/download/file.p...2&mode=view
Mo¿esz podaæ sk±d masz dane o 480 metrowym strzale?
Witam! Czy ksi±¿kê, z której Pan Viator zaczerpn±³ informacje o ³ucznikach z Gwentu, którzy mnie
najbardziej interesuj± mo¿na kupiæ w wersji po Polsku w Polsce, czy raczej jest tylko dostêpna za
granic±? Dziêki
najbardziej interesuj± mo¿na kupiæ w wersji po Polsku w Polsce, czy raczej jest tylko dostêpna za
granic±? Dziêki
Nie s³ysza³em o jej polskim wydaniu. Ja sobie j± sam zacz±³em t³umaczyæ, po czê¶ci dla sensownego wykorzystania czasu podczas zesz³orocznych przestojów w firmie. Na razie mam ca³y wstêp, I rozdzia³ i jakie¶ tam maleñkie fragmenty dalszej czê¶ci; je¶li kto¶ jest zainteresowany to mogê po trochu jechaæ dalej tylko nie obiecujê ¿e bêdzie szybko. Mo¿e wrzucê na razie ten wstêp w osobnym temacie, ok?
O tutaj: http://www.freha.pl/index.php?showtopic=31470
O tutaj: http://www.freha.pl/index.php?showtopic=31470
Wow, fajnie, ¿e kto¶ to robi, ale niech siê Pan nie spieszy, ja sobie przeczytam pocz±tek i cierpliwie
sobie poczekam na dalsz± czê¶æ. Dzienx
sobie poczekam na dalsz± czê¶æ. Dzienx
Przeczyta³em co przet³umaczy³e¶ Panie Viatorze! Bardzo dobre t³umaczenie, zrozumia³e i w ogóle.
Polecam wszystkim ten tekst, zapowiada bardzo fajn± ksi±¿kê.
Polecam wszystkim ten tekst, zapowiada bardzo fajn± ksi±¿kê.
To jest wersja lo-fi g³ównej zawarto¶ci. Aby zobaczyæ pe³n± wersjê z wiêksz± zawarto¶ci±, obrazkami i formatowaniem proszê kliknij tutaj.