Potrzebujê co¶, co co mog³oby wygl±daæ na oryginaln± melodiê do tej pie¶ni

Ale fajne! I to na pewno nie jest t³umaczenie z ³aciny? W mojej antologii (Antoniny Jelicz) s± trzy o Grunwaldzie, a wszystkie z ³aciny i ¿adna taka d³uga. Nie ma tam jakich¶ przypisów, z jakiego ¼ród³a i - ewentualnie - czyje t³umaczenie?

chcê znale¼æ do tekstu jak±¶ fajn± melodiê, niby XV-wieczn±

Je¶li tekst jest z 1510, to pietnastkowej melodii do niego nie znajdziesz

Chcesz ¶piewaæ - to skomponuj, albo wzorem niejednego wybitnego autora ¶redniowiecznych melodii - przerób z innej, wspó³czesnej tekstowi.

Dziêki za znalezienie i podes³anie tekstu!

Nie szukam oryginalnej melodii, tylko takiej, z któr± to siê bêdzie to dobrze ¶piewa³o. Co¶ proponujecie?

Ja proponujê melodiê Te Deum w takiej wersji, w jakiej siê w polskich ko¶cio³ach ¶piewa.

Ale fajne! I to na pewno nie jest t³umaczenie z ³aciny? W mojej antologii (Antoniny Jelicz) s± trzy o Grunwaldzie, a wszystkie z ³aciny i ¿adna taka d³uga. Nie ma tam jakich¶ przypisów, z jakiego ¼ród³a i - ewentualnie - czyje t³umaczenie?

Czy mo¿na prosiæ o przytoczenie? :D

O Bitwie pod Grunwaldem - prze³. Jan Sêkowski (wg Rocznika ¶wiêtokrzyskiego)

Roku pañskiego tysi±c czterysta dziesi±tego,
A by³ to dzieñ przecie, gdy aposto³ów rozes³ano po ¶wiecie*,
Od miecza Polaków zgin±³ ród Krzy¿aków,
Który dzieln± rêk± Boga zmia¿d¿y³a W³adys³awa potêga sroga,
Króla Polaków; niech mu otworem stoj± wrota do niebieskich szlaków.
Pod Grunwaldem w owej chwili a¿ sto tysiêcy* liczyli.
A gdy rzucili siê do ucieczki i wszyscy w kierunku rzeczki,
Co siê zowie Drwêca, biegli, co do jednego polegli;
Za karê czterdzie¶ci tysiêcy woda wch³onê³a naprêdce.
Krzy¿aków wszystkich bez ma³a jednocze¶nie ¶mieræ zabra³a.
Zgin±³ Ulryk, mistrz zakonu, nieprzyjaciel Polonów.
Jeñców liczba trzech tysiêcy by³a, a mo¿e i wiêcej.
Gdy chcesz wiedzieæ, to powiem, ilu ludzi mieli Teutonowie,
Co wyst±pili zbrojnie: wiêc by³o ich na wojnie
Tysiêcy sto i czterdzie¶ci; w ten sposób niech ci
Bêdzie wszystko wiadome, co wiedzieæ pragn±³e¶.
Ci, co walczyli pieszo, stali wielce liczn± rzesz±,
Pancerze przywdziali, a topory i miecze przypasali.
Liczba wielka straszliwie, ¿e ich policzyæ by³o niemo¿liwe.
I trzeba daæ temu wiarê, ¿e ich tak¿e ¶mieræ zabra³a za karê.
A przed obozem przytem stoczono najwiêcej bitew.
Potem byli zabici, a bardzo liczni ranami pokryci.
Gdy, gardz±c danymi s³owy, nie dotrzymali umowy
Mieszkañcy pruskiej ziemi, ale gorzkiemi
Kroplami by siê napoili, gdyby o pokój rozmów nie toczyli
I o prawdziwe przymierze. Niech w te s³owa ka¿dy wierzy.

O tej¿e bitwie - prze³. Jan Sêkowski (wg Rocznika miechowskiego)

W roku pañskim tysi±cznym i czterysetnym dziesi±tym,
Tu¿ przed miesi±cem sierpniem polegli Krzy¿acy od miecza
Króla Polski, a by³o to po mszy uroczystej
W dniu rozes³ania ¶wiêtych aposto³ów.
A wiêc wspania³y ksi±¿ê, król Polski, W³adys³aw,
A jednocze¶nie Litwy w³adca, ksi±¿ê Witold,
Wkraczaj± na ziemiê, wnie¶li wielk± wojnê.
By³o to w roku tysi±c czterysta dziesi±tym,
Dok³adnie w dniu dwunastu ¶wiêtych aposto³ów,
W miesi±cu lipcu. Od ich miecza wtedy ginie
Ród z³o¶liwy, nikczemny, pod³y, krzy¿ nosz±cy.
Po latach czterech przyszed³ król znów z innym ludem,
Wszed³ na ziemiê i wojnê wielk± tam prowadzi³;
Mury, choæ by³y bardzo mocne, ca³kiem zburzy³,
Zniszczy³ wioski, a miasta srogim ogniem spali³.

Pie¶ñ o wielgiem pobiciu - prze³. Ewa G³êbicka

Roku Pañskiego tysi±c czterysta dziesi±tego,
Latem, w miesi±cu lipcu, dnia piêtnastego, rankiem,
(Dzieñ to by³ aposto³ów rozes³ania po ¶wiecie
Przez Pana naszego, Chrystusa; msze w³a¶nie koñczono odprawiaæ)
T³um mê¿ów krzy¿e nosz±cych, wspania³ych i pychy pe³nych,
T³um niezliczony, ogromny, nadci±ga³, w zbrojny w broñ mocn±,
Bogiem wzgardziwszy, nadziejê w broni tej tylko pok³ada,
Przysiêga, ¿e wroga pokona, zwyciêstwo wielkie odniesie,
Ufny w najwy¿sze wyroki przez Boga ustanowione.
Wys³ano pos³ów do króla, pos³owie miecze dwa nie¶li
I rzekli, ¿e wojsko wstrzymane i walki wci±¿ nie zaczyna,
A zatem miejsce dogodne do bitwy król niech wybierze.
Pych± nadmiern± wiedzeni i w si³ê sw± ufni ogromnie
Gardz± pokojem wszelakim i nie chc± przyj±æ rozejmu,
Rozejmu, który i teraz król gotów by³ ofiarowaæ.
I oto król, pan i w³adca Polaków i swego narodu,
W³adys³aw, jak Dawid niegdy¶, Goliata wielkiego pokona³.
Miecze dwa nagie przyj±wszy przez pos³ów przys³ane,
Tak rzek³: "Bóg jeden bitwy zna miejsce i On je wska¿e."
Odwagi rycerzom dodaje, do panów za¶ tak oto mówi:
"Oto ów lud zbyt okrutny, wrogi nam zawsze i gro¼ny,
Do walki wzywa zuchwale, rozejm z pogard± odrzuca,
A zatem my, w imiê Boga, z pomoc± ¶wiêtego patrona
I ufni, ¿e w s³usznej sprawie walczymy, ruszajmy na wroga!
Wojsko krzy¿ackie tak liczne, wspania³e i pe³ne pychy,
Miejsce obra³o dogodne, na wzgórzu nad polem wzniesionym,
Aby tym ³atwiej im z góry na przeciwnika uderzyæ.
Bo¿e! Jak wiele ci z³ego sprawi±, je¿eli zwyci꿱."
Wreszcie, gdy wrogie dwa wojska star³y siê w walce ze sob±,
W taborach gwa³towne zniszczenie szerzy siê i zamieszanie
Raz po stronie Krzy¿aków, raz naszych wojsk, co ich wiêcej
O czterdzie¶ci chor±gwi ni¿ liczba oddzia³ów krzy¿ackich.
Na polu, w pobli¿u Stêbarku, leg³ wódz ich najdostojniejszy,
Pan i w³adca Malborga, Ulrich, mistrz wielki Krzy¿aków.
Tak cz³owiek, pyszny i dumny, run±³ pierwszy w ziemiê;
Tak cz³owiek, pyszny i dumny, wraz z ca³ym wojskiem swym run±³.
Na polu grunwaldzkim przebity od miecza poleg³ ów Humpferd.
A mê¿ów liczne tysi±ce zabite lub rozproszone.
Wszyscy wodzowie, a w¶ród nich marsza³ek, legli od miecza.
Nadto w niewolê ksi±¿êta wziêci i wielu rycerzy,
A tak¿e rzesze ogromne tych, którzy w Prusach mieszkaj±.
Lecz z tych, co walkê toczyli i których przeciwnik pokona³,
Czê¶æ dwunast± zaledwie Bóg ³ask± swoj± ocali³.
Jedni zostali, a inni w ucieczce szukali ratunku.
Nie ludzkie to moce sprawi³y, a tylko Bo¿a potêga
Losy tak u³o¿y³a i tryumf przygotowa³a
W wojnie tej dla Królestwa Polskiego i jego rycerzy.
Powstañmy zatem i Boga z serca ca³ego chwalmy,
Ciebie, Boga, chwalimy, Ciebie Panem wyznawamy,
Chwa³a Ci, Zbawicielu, Chrystusie Odkupicielu.

Ród z³o¶liwy, nikczemny, pod³y, krzy¿ nosz±cy.

DE PROELIO AD VICUM GRUNVALD COMMISSO

Anno domini MC quattuor iungeque deno
Luce missorum in orbem apostolorum
Ense Polonorum cecidit gens Teutunicorum,
Quam manu forti dei, stravit robur Wladislai,

Regis Polonorum, pateant sibi portae polorum.
In campo Grunwalt(i) C milia sunt numerati
Et dum dorsa darent et ad fluvium properarent
Drwacza sic dictum, sunt passi totaliter ictum.
Quadraginta merguntur milia fertur ut puniuntur.

Cruciferi fere tunc omnes interiere.
Magister Wolricus, Polonorum inimicus.
Captorum numerus tria milia extitit vel plus.
Si scire vis numerum armatae Theutonicorum
Gentis, dico vero, quod tunc in bello fuere

Milia dic centa adiungendo quadraginta
Milia, sic scias quod scire tu cupiebas.
M quater peditum fuere sit tibi centum
Ioppis induti, securibus, gladio cincti.
Numerus illorum turbam facit plurimorum

Hominum et fantur, quod et ei hi morte puniebantur.
Ante castella facta sunt plurima bella.
Post haec et caesi quam plurimi sunt quoque laesi,
Dum fide fracta, servaverunt sua pacta
Incolae terrarum Prutenorum, sed amarum

Potum sensissent, si pacem non inissent,
Et foedera non ficta. Sunt haec verissime dicta.

P.S. Co to jest "Humpferd"? Pferd to koñ. To jaka¶ obelga?

P. Jelicz nie napisa³a nic ponad to, i¿ "Zapewne mowa tu, jak wynika z poprzednich wierszy, o mistrzy Ulrichu von Jungingen".

PS. Aida, w Twoim linku - "Paszczêka krzy¿acka"

Bardzo nam ³adnie to idzie. Dziêki Wam nie tracê wiary w pomy¶lny rozwój polskiej muzyki dawnej .

Podobno ostatnie dwa wersy by³y dedykowane niejakiemu Ajckowi...