Witam serdecznie!
Pozwoli³am sobie za³o¿yæ nowy temat, gdy¿ sprawa ta nie zosta³a omówiona w ¿adnym z istniej±cych tematów o roli kobiety w ¶redniowieczu.
Zdajê sobie sprawê, ¿e rola kobiety w wiêkszo¶ci przypadków sprowadza³a siê do czynno¶ci domowych oraz reprezentacyjnych.
jednak sprawa która mnie trapi dotyczy sytuacji wyj±tkowych (choæ nie tak rzadkich w ¶rdniowiecznej Europie).
czy wdowa po rycerzu (który zgin±³ w bitwie, na krucjacie lub w innych okoliczno¶ciach) mog³a odziedziczyæ po nim zamek, dwór, gospodarstwo (wraz ze s³u¿b±, stra¿± i innymi mkieszkañcami)oraz samodzielnie nim zarz±dzaæ.
czy tez koniecznym by³o, ¿eby wysz³a powtórnie za m±¿, oddaj±c nadzorowanie maj±tkiem mê¿czy¼nie.
je¿eli znane s± Wam jakie¶ konkretne przyk³±dy z literatury lub historii - kobiet, które podjê³y siê tego trudnego zadania, bêdê bardzo wdziêczna za naprowadzenie na w³a¶ciwy trop.
narazie muszê siê przyznaæ, ¿e moje poszukiwanie nie przynios³y zadowalaj±cych efektów.

acha, datowanie interesuje mnie szczególnie prze³om XII/XIIIwieku, ale XIV/XVwieczne przyk³ady te¿ poproszê.

wielkie dzieki:-)
pozdrawiam serdecznie
Triss

Eleonora Akwitañska - Douglas Boyd, AMBER 2004
Alienor z Akwitanii - Regine Pernoud, PIW 1980
Damy XII wieku - Georges Duby, Czytelnik 2000

Rzadko (jednostkowe przypadki), ale bywa³o, ¿e kobiety wy¿szego stanu prowadzi³y w³asna politykê, dzier¿y³y zamki, pisa³y; mieszczanki bywa³y w³a¶cicielkami warsztatów, folwarków, para³y siê rzemios³em (jest taka ilustracja mistrzyni piekarskiej), bêd±c faktycznymi przywódczyniami u boku ciapowatego mê¿a lub po jego ¶mierci; biedne wdowy z gminu (znacznie liczniejsza grupa) pracowa³y fizycznie tak jak mê¿czy¼ni, bo oczywi¶cie musia³y zarabiaæ na siebie i rodzinê.

Bardzo du¿o o talentach i mo¿liwo¶ciach kobiet ¶wiadcz± historie zakonów ¿eñskich, w których przecie¿ to kobiety by³y przeoryszami, a które okazywa³y siê m±drzejsze i sprawniejsze od wielu mê¿czyzn na podobnych stanowiskach.

Jest te¿ parê anglojêzycznych stronek feministycznych, gdzie powyci±gano takie biografie; je¶li znasz ten jêzyk to bez problemu je znajdziesz w sieci.

Hej
Co do szlachetnie urodzonych pañ, to zdarza³o siê, np Barbara Rockenberg patrycjuszka krakowska bêd±ca pani± w ziemi pszczyñskiej przez ok 2 lata. Poza tym mia³y du¿e prawa do ziem które dosta³y w wianie np. Poza tym w czasie ma³oletno¶ci swoich dzieci, przysz³ych dziedziców, by³y de facto paniami feudalnymi.
Inna sytuacja jest w mieszczañstwie. Problemem tu jak zawsze jest ró¿nica miêdzy prawami a praktyk±. O ile w prawie mieszczka po smierci mê¿a mia³a przez rok i jeden miesi±c sama zarz±dzaæ warsztatem (najmowaæ czeladników itp.) Po tym czasie powinna wyj¶æ za m±¿. Jednak w praktyce czas ten ulega³ zmianom. Konkretnego pryk³adu teraz nie mogê podaæ ale mo¿e za jaki¶ czas. Najczê¶ciej wdowa po mistrzu wychodzi³a za swego czeladnika, tak ¿e wszystko zostawa³o w rodzinie
Pozdrawiam

dziêki wielkie, nie spodziewa³am siê tak szybkiego odzewu.
oczywi¶cie poproszê o wiêcej.

poza tym mam pytanie dodatkowe, nasunê³o mi siê przed chwil±...

czyw sytuacji, kiedy kobieta dziedziczy³a po mê¿u dwór wraz z ca³ym dobrodziejstwem inwentarza - przejmowa³a zwierzchnictwo tak¿e nad zbojnymi, którzy zostali "osieroceni" przez jej mê¿a? czy te¿ koniecznie musia³a kogo¶ ustanowiæ "dowódc±"? w sensie jakiego¶ mêzczyzny...
po prostu czy mia³a prawo wydawaæ im polecenia czy tez niezgodne to by³o z jak±kolwiek praktyk±?

dziêki jeszcze raz.
pozdrawiam :-)
Triss

Trochê historii.
W 1066r. Wilhelm Zdobywca rusza do Anglii, tam mu troszkê schodzi. Oczywi¶cie rycerze ruszaj±cy z Wilhelmem zmuszeni zostali pozostawiæ swoje ¿ony, te na wie¶æ o tym ¿e Wilhelm nadaje podbite ziemie swoim walecznym rycerzom podnios³y swoisty bunt -zagrozi³y i¿ je¿eli mê¿owie natychmiast nie wróc± to znjad± sobie nowych mê¿ów/kochanków. Niektórzy wrócili, niektórzy zostali... Ryzukuj±c iz nie bêd± mieli do kogo wracaæ.
Kobiety samotnie pilnuj±ce maj±tków to norma w dobie wypraw krzy¿owych, z tego co wiem to dopiero Papie¿ Innocenty III og³osi³ i¿ ¦wiêta Wojna jest wa¿niejsza ni¿ ma³¿eñstwo - do tego czasu kobiety próbowa³y zatrzymywaæ swoich ukochanych powo³uj±c siê na obowiazki ma³¿eñskie.

Wiem ¿e jest to literatura przygodowa, niemniej jednak polecam Ci trzytomowy cykl "Turnieje Bo¿e" -autorstwa Barret Pierre & Gurgand Jean-Noël. Obaj autorzy nie ograniczyli siê do badañ ¼ród³owych, docieraj±c niekiedy do ma³o znanych dokumentów, przemierzyli równie¿ szlaki i odwiedzili miejsca, w których rozgrywa siê akcja powie¶c.
Czyta siê mi³o, a przy okazji znajdziesz tam trochê informacji na Twój temat.

Co do prawa ponownego za¶lubienia, to zdaje siê i¿ nie by³o sztywnie ustalonego czasu po którym kobieta mog³a ponownie wyj¶æ za m±¿. Ianczej by³o kiedy mia³o siê pewno¶æ ¿e mê¿czyzna zgina³, inaczej kiedy nie by³o to pewne - wtedy wyznaczano okres oczekiwania, czasem rok, dwa - czasem wiêcej, dopiero po up³yniêciu tego okresu kobieta mog³a ponownie wyj¶æ za m±¿.
k³aniam
I.

Uzupe³niaj±c obraz wynikaj±cy z postu Indara: ¯eby by³o jeszcze ¶mieszniej, cz³owiek nie musia³ zgin±æ, ¿eby byæ uznanym za zmar³ego, a ¿ona za wdowê.

W XIV wieku i okolicach m.in. w Normandii panowa³ obowi±zek z³o¿enia przez udaj±cego siê na pielgrzymkê p±tnika swojego testamentu, który by³ otwierany po roku i jednym dniu od wyruszenia w podró¿, je¶li do tego czasu "zaginiony" nie da³ znaku ¿ycia. Wówczas ¿ona uwa¿ana by³a za wdowê i mog³a ponownie wyj¶æ za m±¿ w majestacie prawa. Nie wiem, jak funkcjonowa³o to w praktyce, kiedy np. zaginiony m±¿ wróci³ po dalszym roku, ale musia³o to byæ rzadkie i rodziæ mniej problemów ni¿ czekanie w nieskoñczono¶æ na "powrót taty", skoro takie prawo powsta³o. Pielgrzymi bowiem czêsto po przemy¶leniu swojego ¿ycia u celu podró¿y, osiadali nastêpnie na do¿ywocie gdzie¶ w pobli¿u (zw³aszcza dotyczy³o to dwóch g³ównych o¶rodków pielgrzymkowych, czyli Jerozolimy i Santiago de Compostella) i wcale nie wracali. Je¶li wiêc kto¶ wybiera³ siê z zamiarem powrotu ale nie by³ pewien czy zd±¿y, zawiera³ nieraz z ¿on± dodatkow± umowê co do tego, jak d³ugo powinna czekaæ przed ponownym zam±¿pój¶ciem.

W Hiszpanii panowa³ analogiczny zwyczaj; je¶li zaginiony nie mia³ rodziny i krewnych przez 1 rok i 1 dzieñ maj±tkiem zaginionego zarz±dza³ miejscowy kler, po up³ywie za¶ tego terminu nieruchomo¶ci by³y sprzedawane, a pieni±dze przeznaczane na mszê ¶wiêt± w intencji spokoju duszy zaginionego.

Za: Jonathan Sumpton, Pilgrimage - An Image of Medieval Religion, 1975; oraz
Martin Robinson, Miejsca ¶wiête, szlaki p±tnicze. Antologia pielgrzymowania, Ksiêgarnia ¦w. Wojciecha, Poznañ 2002

Hej
Je¶li chodzi o w³adze nad wojskiem. To zwierzchni± oczywi¶cie jaka¶ ksiê¿na mia³a ale konkretnie dowódc± by³ starosta. Zazwyczaj te¿ taka wdowa nie pozostawa³a d³ugo wdow± poniewa¿ w³adzê zwierzchni± nad ni± mieli w praktyce krewni którzy albo wydawali j± ponownie za ma¿ albo zostawa³y one ksieniami w klasztorach.
Owen

S³owem, pewnie akurat w tym wypadku Sienkiewicz nie myli³ siê a¿ tak bardzo, i taka Jagienka z jednej strony z musu zarz±dzaj±ca Spychowem i jego lud¼mi pod nieobecno¶æ ojca, a zarazem ledwo mog±ca siê wybroniæ przed zalotnikami (no bo jak¿e to tak, bezdzietn± ostaæ), by³aby dobrym przyk³adem...

Dodam jeszcze jedną autorkę, której pracom warto się przyjrzeć : Regine Pernaud, np. "Kobieta w czasach katedr" - książka, która opowiada o okresie, który Cię interesuje, Triss. Troszkę tendencyjna, ale materiałÃ³w źródłowych mnóśtwo. Z resztą, ta pani ma hopla na punkcie kobiet w Średniowieczu, i przeczytałam wszystko co wpadało mi w łapki a było jej autorstwa

Pozdrawiam

PS - Jest tam i o kobietach przyjmujących hołd lenny, i prowadzących wojny, i wdowach, i zonach krzyżowców, mieszczkach... Co chcesz

Kobieta stajac sie wdowa wcale nie mia³a formalnego obowi±zku ponownego wyjscia za m±¿.By³ to czas kiedy mog³a ju¿ sama decydowac o swoich dalszych losach.Nie by³a panna poddana woli ojca czy g³owy rodziny.Niemniej czesto ponownie bra³a sobie mê¿a, gdy¿ to jej sie op³aca³o.Niezamê¿na kobieta by³a ³atwym ³upem, m±¿ zapewnia³ jej ochrone.Niemniej czesto sama decydowa³ sie za kogo chce wyjsc za m±¿, co by³o czesto niemo¿liwe gdy po raz pierwszy wstepowa³ w zwiazek ma³¿eñski.
Ale niekiedy zostawa³a wdow±.Przyk³adem tego s³ynna Krystyna de Pisan która po ¶mierci mê¿a, zostawszy sama z gromadka ma³ych dzieci sama utrzymywa³a sie poprzez pisanie i nie wesz³± w kolejny zwiazek.
Triss, jak chesz odsy³am cie do dwoch artyku³ów zamieszczonych w zbiorze "Spo³eczeñstwo Polski ¦redniowiecznej" pod red.Stefana K.Kuczyñskiego, t.4, Warszawa 1994. Jest tam tekst Jana Tyszkiewicza pt "Kilka uwag o rodzinie w Polsce na pocz±tku XIII" wieku" oraz Marii Dembiñskiej "Pozycja kobiety wiejskiej w spo³eczeñstwie ¶redniowiecznym w Polsce"

Przede wszystkim dziêki wszystkim.
Du¿o tego. przy weekendzie nie mia³am okazji zapoznaæ siê z polecanymi materia³ami.
Ale bêdê mia³ co czytaæ po powrocie.
nie spodziewa³am siê tak obszernej bibliografii na temat mojej nowej obsesji
na szczêscie s± ludzie, na których zawsze mozna liczyæ.

oczywi¶cie je¶li istnieje jeszcze co¶ - proszê o wiêcej.

pozdrawiam:-)

wci±¿ ucz±ca siê Triss

Przepraszam, Triss, ¿e tak offtopowo zapytam ... a czy wie Twój Mê¿czyzna, ¿e "now± obsesj±" jest dla Ciebie zostanie wdow± ?
Je¶li nie - uprzed¼ faceta, niech ma choæ ma³± szansê ... tak± malutk± ...

K³aniam.

Triss ... co¶ co mo¿e ciebie zainteresowaæ: Dzieje Wypraw Krzy¿owych S. Runciman - Powszechn± praktyk± w Ziemi ¦wiêtej by³o dziedziczenie równie¿ po lini ¿eñskiej. Widaæ to na przyk³adzie królów Jerozolimy, gdzie np. Gwidon z Lusignan by³ królem tylko dlatego, ¿e by³ mê¿em królowej (Sybilla go koronowa³a). Po jej w 1190 roku straci³ prawo do korony.

Rabbi, mój mêzczyzna zosta³ w³a¶nie poinformowany i stwierdzi³e, ¿e siê nie boi i¿ zostanie otruty lub co¶. tak wiêc obsesja mo¿e kwitn±æ :-)

Halfi, masz racjê, oczywi¶cie czyta³am tê historiê (przygotowuj±c siê do roli zg³êbia³am jerozolimskie tradycje) choæ nie da siê ukryæ ¿e Ziemia ¦wiêta by³a pod wzglêdem praw kobiet i ich niezalezno¶ci du¿o bardziej cywilizowana od Europy.

pozdrawiam:-)
przysz³a weso³a wdówka

Sk±d ten pomys³?

Chodzi mi o prawa kobiet. z punktu widzenia kobiety to wy¿szy poziom cywilizacji.

pomys³ z literatury mi siê wzi±³, gdzie nowoczesne kobiety w Ziemi ¦wiêtej by³y przeciwstawiane tym mieszkaj±cym w Europie, gdzie m±¿ by³ panem i w³adc±, ojciec wydawa³ je za m±¿ wbrew ich woli itd.

mo¿e to literackie przerysowania, ale w pod¶wiadomo¶ci utkwi³o.

jak poczytam to, co mi polecili¶cie - podzielê siê nowymi wnioskami.

To ja radzê poczytaæ (mo¿e niekoniecznie literackie wizje) i dopiero potem wyg³aszaæ twierdzenia na temat wy¿szo¶ci ¶wi±t Bo¿ego Narodzenia ( w tym wypadku Lewantu) na ¶wiêtami Wielkiej Nocy ( w tym wypadku starej dobrej Europy).

Od jakiego¶ czasu s³yszê (i czytam) ¿e w zasadzie czego by tu nie ruszyæ to pochodzi z Lewantu, od heraldyki zaczynaj±c na emancypacji kobiet koñcz±æ. Przypraw akurat siê nie czepiam ...

Halfgar pisa³: Triss ... co¶ co mo¿e ciebie zainteresowaæ: Dzieje Wypraw Krzy¿owych S. Runciman - Powszechn± praktyk± w Ziemi ¦wiêtej by³o dziedziczenie równie¿ po lini ¿eñskiej. Widaæ to na przyk³adzie królów Jerozolimy, gdzie np. Gwidon z Lusignan by³ królem tylko dlatego, ¿e by³ mê¿em królowej (Sybilla go koronowa³a). Po jej w 1190 roku straci³ prawo do korony.

Tak samo mia³y siê sprawy w Europie. Po Wilhelmie X dziedziczy³ nie kto inny jak jego córka Eleonora, która po rozwodzie z Ludwikiem VII ziemie, które wnios³a w wianie "zabra³a ze sob±" tym razem na dwór angielski.

Historia z Gwidonem z Lusignan by³a szczególna i g³o¶na zarazem w³a¶nie dzieki temu, ¿e Sybilla sama, wbraw opini baronów, wybra³a sobie mê¿a, jak podaj± kronikarze dla jego piêknej postawy i oblicza. Na skutki takiej decyzji nie trzeba by³o d³ugo czekaæ - mam na my¶li Rogi Hittinu i upadek Jerozolimy.

Pozdrawiam

Robercie, jestem daleka od wyg³aszania teorii na temat wy¿szo¶ci ¶wi±t Bo¿ego Narodzenia nad ¶wiêtami Wielkiejnocy.
jestem przywi±zana do naszej starej dobrej Europy.
nie zamieni³abym jej na nic innego.
w³a¶nie dlatego, iz dotar³y do mnie informacje o "wyzwolonych" kobietach w Ziemi ¦wiêtej - mia³am nadziejê, i¿ uda siê znale¼æ co¶ podobnego dotycz±cego Europy.
rola jerozolimskiej wdowy mnie nie interesuje, st±d temat i pro¶ba o materia³y typowo europejskie.
za polecane tytu³y dziêkujê, ruszam na obchód ksiêgarñ i bibliotek.
a komantarz do postu Halfgara... mia³ oznaczaæ ni mniej ni wiêcej, ¿e to juz wiem, ale nie o to mi chodzi³o.

pozdrawiam :-)

Droga Triss...

Zastanowiło mnie wyrażenie "literackie przerysowania" - czy masz na myśłi beletrystykę czy raczej opracowania paranaukowe? Polecam, moim skromnym zdaniem, "biblię" kobiet bawiących się w XII i XIII wiek czyli wspomnianą przez Ritę "Kobietę w czasach wypraw krzyzowych" Regine Pernaud. Kobiety w Europie w dobie krucjat i ciut pozniej miały zycie nie mniej ciekawe niz te w Ziemii Swietej. W koncu ich mezowie szli na krucjate, a na kobiecej glowie pozostawaly gospodarstwa, zamki, ziemie; kobiety niższych stanow skazane na prowadzenie domostwa i zarządzanie nim zaczynaly prowadzić własne interesy i jakos dawaly z tym sobie rade. Paradoksalnie to nie średniowiecze zniewiolilo kobiete i odebralo jej prawa do decydowania, to renesans i barok uczynił z kobiety głupią i niemą, mówiąc brutalnie, narośl dookoła macicy [czego szczytem byly czasy królowej Wiktorii], co zakończyło się z różnym skutkiem [najczęściej negatywnym] w połowie XX wieku. Sugeruję więc porzucić beletrystykę, sięgnąć do Pani Pernaud i Pana Duby, nie gardząc Panem Le Goff i Delumeau a potem... Wiesz co potem rekonstrukcja poglądów o średniowieczu w Europie.
- Georges Duby "Czasy Katedr"
- Regine Pernaud " Kobieta w czasach katedr"
- Idem, "Kobieta w czasach wypraw krzyżowych"

Pozdrawiam,

eRe

Droga eRetko:-)

beletrystyka dawno juz porzucona.
te "literackie przerysowania" zostały mi z czasów, kiedy nawet w odległych marzeniach nie myślałam o XII/XIIIwieku.
czytało się miło do poduszki, we wczesnej młodości

teraz postanowiłam się zabrać za konkretna pracę nad tematem - może coś konstruktywnego (re-konstruktywnego nawet) z tego wyniknie.

dzięki za pomoc i liczę na dalsze wsparcie.

biegnę szukać ksiązek - Poznań dużym miastem jest.
pozdrawiam:-)
Triss

z tego co sie orientuje u Boccaccia niejedna historiê zwiazana z wdowa by sie znalaz³o:P ale to juz XIV wiek.

Pernoud
Szczerze mówi±c nikomu, kto skoñczy³ 16 lat bym nie poleca³ tej autorki... Mo¿e lepiej:
M. Aurell, Les noces du comte. Mariage et pouvoir en Catalogne (785-1213), Paris 1995 i sprawdziæ tamtejsz± bibliografiê. W Katalonii pozycja kobiety by³a wyj±tkowa, ¶wiadcz± o tym choæby miniatury z Liber Feudorum Maior (np. udzielanie inwestytury przez kobietê).

A to niby dlaczego?Rozumiem ze mozna w jej ksi±zkach znale¼c pewne b³edy i nieraz z nadmiernym entuzjazmem podchodzi ona do sprawy kobiecej w ¶redniowieczu, ale na Boga, ja bym jej nie poleca³a nikomu kto NIE skonczy³ 16 lat! Na tym polega inteligencja ze gdy jedno ¿ród³o nasuwa nam watpliwosci, siegn±c po koleja pozycje i skonfrontowac fakty.

Z tego, co w g³owie mi siê ko³acze, to w³a¶nie w Królestwie Jerozolimskim wdowa mia³a prawny obowi±zek zawarcia powtórnego ma³¿eñstwa, w terminie "roku i czego¶ tam" (przepraszam za brak precyzji, ale jestem w tej chwili odciêta od ¼róde³, postaram siê jeszcze znale¼æ konkrety).
Wynika³ao to z "militarnego ustroju" w pañstwie krzy¿owców - rycerz jako pan na w³o¶ciach by³ znacznie bardziej po¿±dany, bo móg³ uczestniczyæ w zbrojnych wyprawach.

W Europie takowego obowi±zku nie by³o, choæ oczywi¶cie namolno¶æ zalotników i starania krewnych mog³y byæ nawet bardziej skuteczne, ni¿ prawa...

Witaj,
zawsze wydawalo mi sie ze trzeba miec jakies podstawy, by szukac glebiej a nie od razu rzucac sie na glebok± wode; i tu Pani Pernoud jako podstawa pasuje jak ula³. Tak, w nazwisku PernOUd walnê³am literówke ;-P

Lat 16 to dobry wiek na rozpoczêcie porz±dnej edukacji historycznej, bo przynajmniej ma siê juz opanowany pewien zasób s³ów i czyta siê wiêkszo¶æ rzeczy ze zrozumieniem [wiem, przeceniam niektórych 16-latków]. Jednak bede sie upieraæ - Pani Pernoud mediewist± jest, moze nawet czasem mediewistyczna feministka, ale lepsze przecenianie roli kobiety w ¶redniowieczu niz jej niedocenianie. Basta

Pozdrawiam ;)

eRe

Powtarzam, choæ tyczy siê to mieszczañstwa w miastach na prawie niemieckim. Kobieta mia³a jeden rok i 3 miesi±ce, na zawarcie ponownego ma³¿eñstwa. Tyle prawo, a ¿ycie ¿yciem, ale nie jest to temat dok³adnie zbadany w naszej historiografii.

Pozdrawiam

Eeee... Podstawy to wymieni³a¶ wcze¶niej: Le Goff, Duby (Delumeau to nowo¿ytnik zbyt skrzywiony antropologi±), do tego doda³bym Guriewicza, Geremka, ze starszego pokolenia Blocha i np. Farala, a to wszystko tylko ze szko³y francuskiej i jej "emisariuszy". W porównaniu z tymi autorami Pernoud plasuje siê kilka klas ni¿ej (co¶ jak poziom Jasienicy).
Pernoud powtarza³a historyczne komuna³y i kosza³y-opa³y, filtruj±c je przez dosyæ prymitywny feminizm i udaj±c wielk± rewizjonistkê. Szybko odnios³a sukces (popularyzatorski, nie naukowy, bo naukowcem by³a marnym), wiêc zaczê³a masow± produkcjê ksi±¿ek.
Nie, ¿ebym wo³a³, by spaliæ wszystkie jej nak³ady, nawet przyznam, ¿e historiografia francuska zawdziêcza jej pewien powiew ¶wie¿o¶ci, jednak ta ¶wie¿o¶æ by³a zbyt naiwna i mia³a wdziêk pani przedszkolanki. Po wej¶ciu na scenê uczniów Blocha i Febvre'a Pernoud mog³a ju¿ tylko pisaæ ksi±¿eczki z cyklu "La Femme au temps [tu wstawiæ]" i jakie¶ lekkie biografie. Jak dot±d tylko studentkom polonistyki pozwala³em czytaæ Pernoud jako lektury do egzaminu, na innych kierunkach zabraniam

Stanowczo to drugie "mediewistyczna feministka" pasuje do niej doskonale. A dzi¶ nikt powa¿ny nie ¶mie niedoceniaæ roli kobiet w ¶redniowieczu! Pogl±d, ¿e mediewi¶ci to banda mizoginów, jest równie k³amliwy, jak mit "ciemnego ¶redniowiecza". Jedynym zagro¿eniem jest to, ¿e nasi w³odarze, wychowani na Konecznym i innym dziadostwie narzuc± nam now± wizjê tamtych czasów.
Pozdrowienia,

Czyli wychodzi na to, ¿e sytuacja zmienia³a siê w zale¿no¶ci od kraju i okresu. Z Magna Charta Jana Bez Ziemi:



Czyli: wdowy nie mo¿na zmusiæ do zam±¿pój¶cia, natomiast senior ma prawo nie wyraziæ zgody na konkretne jej ma³¿eñstwo.

Co do aspektu prawnego w Polsce

( to co zapamiêta³am z zajêæ, ale postaram siê zajrzeæ jeszcze raz do starych notatek byæ mo¿e uda mi siê znale¶æ jakie¶ akty prawne)

Oficjalnie co do pañ wy¿szego stanu nie by³o nakazów czy zakazów ponnownego zam±¿pój¶cia, aczkolwiek zda¿a³y siê procesy w których choæby dzieci próbowa³y odebraæ matce w³adze, ale poprzez udowodnienie jej choroby psychicznej czy te¿ opêtania (co by³o w sumie wtedy tym samym)

Dowodziæ zbrojnymi raczej dowodzi³y poprzez dowodzenie mianowanym dowódc± ;)

Pozycja Pani wdowy zale¿a³a od jej osobistego autorytetu (czyli od ¶redniowiecza nic siê nie zmieni³o).

Co do mieszczek to nie pamiêtam nic, jezeli co¶ znajdê to napiszê.

Podejrzewam, ¿e co do mieszczek to bywa³o ró¿nie, bo przecie tym siê ró¿ni³o miasto od reszty królestwa/ksiêstwa/czego-tam-jeszcze, ¿e rz±dzi³o siê swoim lokalnym prawem. W trakcie lokacji powielano podstawowy "pakiet" praw wed³ug szablonu, ale prê¿niejsze o¶rodki dopracowywa³y siê szybko w³asnych rozwi±zañ i precedensów. Temat zatem ciekawy, ale okrutnie szeroki.

Z tego co pamiêtam ze studiów to w Statutach Kazimierza Wielkiego by³ zapis, ¿e po ¶mierci mê¿a ¿ona dziedziczy ca³y maj±tek, nawet je¶li ma dzieci nie musi im wydzielaæ maj±tku po ojcu. Je¶li jedna ponownie wychodzi za m±¿ wówczas musi wydzieliæ im przypadaj±ce na nich czê¶ci maj±tku po ojcu.
W s±dzie kobieta powinna wystêpoowaæ przez pe³nomocników, aby sw± obecno¶ci± nie m±ci³a mêskiego grona.
Terminy przedawnienia biegn± inaczej dla kobie i wdów. Generalnie s± wyd³u¿ane, ¿e wzglêdu na "niewie¶ci± naturê.
Przymusu ponownego zam±¿pój¶cia dla dam szlachetnie urodzonych nie by³o.
W historii prawa przyjmuje siê pogl±d, ¿e pozycja prawna kobiety w Polsce by³a o wiele silniejsza ni¿ kobiet w innych systemach prawnych w analogicznych czasie a szczególnie prawa rzymskiego gdzie pozycja kobiety by³a taka jak dziecka.
Jak znajdê co¶ wiêcej to wrzucê.