£ukasz Go³êbiowski w "Ubiorach w Polsce" tak pisze o szubie:
"
Szuba, szubka, szubeczka. Suknia weselna ch³opianek z d³ugiemi rêkawami, odzienie zwierzchnie i mo¿niejszych osób futrem podszyte. Henryk przyby³ do nas w hat³asowej szubce podbitej rysiami. Szuby i z innych futer noszono, ubiera³y siê i kobiety w szubki popielicze, sobolowe i dzieciom szubeczki aksamitne dawano. Gliczner
Wychow. Szubkê czarn± gronostajami podszyt± odkaza³a testamentem 1653 Katarzyna z Lipowca dla Anny Siemieñskiej.
Szuba, u Turków
D¿übe, odzienie zwierzchnie z rêkawami wisz±cemi, futrem podbite. Mo¿e i ¿upan od tego wyrazu poszed³, lubo jest ubiór spodni.
Diba za¶ jest materya turecka lita, droga.
S³owniczek Czartorys. w
Czasopi¶mie bibl. Ossoliñ. Nr.2."
Z tym, ¿e "diba" to po turecku brokat, a "d¿übe" (a raczej cübbe) to d³uga szata wierzchnia, z szerokimi rêkawami, bez guzików, noszona przez muzu³mañskich duchownych, prawników i akademików, czyli rodzaj naszej togi.