CYTAT("Pawe³ z Krosna")
Na pocz±tek serce ka¿dej Ofiary Mszy ¦wiêtej - Kanon Rzymski (zachowany w Novus Ordo Missae papie¿a Paw³a VI jako tzw. I Modlitwa Eucharystyczna)
Ciebie tegodla (albo przeto) nami³o¶ciwszy Oæcze, przez Jezu Krysta, Syna twego, Pana naszego, nabo¿ni modlimy sie i prosimy, aby przyjem<ne> jimia³ i prze¿egna³ ty dary, ty i ta ¶wiêta obiatowania nieporuszona.
Napirzwej, je¿ my tobie obietujemy za pospolstwo twych wiernych krze¶cijanow, je¿ pospolstwo upokojiæ, ostrzec, sjednaæ i sprawiaæ raczysz wszym okrêgiem ziemskim pospo³u z s³ug± twym papie¿em naszym i z jarcybiskupem naszym i wszystkim wiernym prawym i te¿ krze¶cijañskiej wiary s³ugam.
Wspamiêtaj (albo pomni) Panie s³ug, s³u¿ebnic te¿ twych i te¿ tych oko³o stoj±cych, ich¿e tobie wiara snamienita (albo poznana) jest i jawne nabo¿eñstwo, za ktore¿ tobie obiatujemy (albo ktorzy¿ tobie obiatuj±) tê obiatê chwa³y za siê i za swe wszytki, za wykupienie (albo za zbawienie) dusz swych i s nadziej± zbawienia i zdrowia swego tobie dawaj± s³u¿bê swoje, wiecznemu Bogu ¿ywemu i prawemu.
Uczêstno¶æ maj±c i pamiêæ czcz±c (albo chwal±c) napirzwej falebnej (albo s³awetnej) Panny, Dziewice Maryjej, Matki Bo¿ej i Pana naszego, Jezu Krysta, ale i b³ogos³awionych aposto³ow i te¿ mêczennikow twojich: ¶wiêtego Piotra, Paw³a, Andrzeja etc. i wszytkich ¶wiêtych twych, jich¿e zas³u¿enim i te¿ pro¶bami u¿yczy, aby we wszelkich zaszczycenia twego uszczyceni bychom byli pomoc±. To tegodla obiatowanie s³u¿by naszej, ale te¿ wszystkiej czeladzi twej p<r>osimy, Panie, aby siê smilowa³ i raczy³ przyj±æ. Mi<e>szkanie nasze (albo czasy) w twem pokoju rozgod¼ (albo sêdzi) i te¿ od wiecznego potêpienia nas wytargaæ (albo wyrwaæ) i wybranych twych przyka¿y zaw¿ki w czrzedzie udarowaæ pr<z>ez Jezu Krysta, je¿ obiatowanie, ty Bo¿e, we wszytkiem, prosimy po¿egnanie, przypisane, uæwierdzone, m±dr[z]e, przyjemne i te¿ uczyniæ raczy, aby nam cia³o i krew by³o namilejszego Syna twego, Pana naszego Jezu Krysta, jen¿e przedtym ni¿li cirpia³, wzi±³ chleb w ¶wiête i te¿ wielebne rêce swoji i podnios³ oczy swe w niebo do ciebie (albo k tobie) Bogu Oæcu swemu wszechmocnemu, tobie schwa³ê daj±c, prze¿egna³, ³ama³, rozda³ uczniom (albo swym uczennikom), mowi±c: "Bierzycie (albo przymicie) a jedzcie (albo u¿ywajcie) z tego wszystcy. Toæ jest prawe cia³o moje". Takie¿, gdy¿ wiecz<e>rza³ jest, wzi±w i ten prze¶wiat³y kielich w ¶wiête i te¿ wielebne rêce swoji, potem tobie falê daj±c prze¿egna³, rozda³ uczennikom swym, mowi±c: "Przymicie i pijcie z tego wszytki. To jest zajiste kielich krwie mojej nowego i wiecznego zakona, tajemnica nowej wiary, ja¿ krew za was i za wiele luda bêdzie rozlana na odpuszczenie grzechom. To kilko kroæ uczynicie na moje pamiêæ (albo k mojej pamiêci uczynicie)" etc. Z tego i pamiêtnicy, Panie; my s³ugi twoji, ale i lud twoj ¶wiêty tego Krysta, Syna twego, Pana naszego, tako b³ogos³awionej mêki i te¿ i z piek³a wstania, ale i na niebo b³ogos³awione, falebne wst±pienie w niebo obiatujemy prze i ¶wiat³ej dostojno¶ci, wielebno¶ci twojej z swych darow i te¿ danych obiatê czyst±, obiatê ¶wiêt±, obiatê niepokalan± ni smazan±, ch<l>eb ¶wiêty ¿ywota wiecznego, kielich zbawienia wiecznego. Nad je¿ mi³o¶ciwym i te¿ lubie¼liwym, jasnym obliczym we¼rzeæ raczy i przyjête (albo przyjemne) jimieæ, jako przyjête jimieæ raczy³ je¿ obiatê, dary, ofiary dzieciêcia twego sprawiedliwego Abel i obiatê pirzwego oæca naszego Abrama, i to, cso tobie ofierowa³ nawiêcsy kap³an twoj Melchizedech, ¶wiêci ofiarê, niepokalan± obiatê.
Nabo¿ni, pokorni ciebie prosimy, wszechmocny Bo¿e, ka¿y ty donie¶ci przez rêce ¶wiêtego anjo³a twego na wysoko¶ci o³tarza twego przed obliczym bo¿ej mocy twej i racz daæ, aby jile kole jich z tej o³tarzowej uczêstno¶ci na¶wiêtszego Syna twego cia³o i krew przyjêlibychom, wszym po¿egnanim niebieskim i mi³o¶ci± Ducha ¦wiêtego nape³nieni bychom byli. Wspamiêtaj te¿, Panie, s³ug, s³u¿ebnic te¿ twych i onych, ktorzy¿ nas przeszli sn±mieniem wiary i odpoczywaj± we ¶nie pokoju. Tym, Panie, i wszystkim w Jezu Kry¶cie odpoczywaj±cym miasto och³odzenia, ¶wiat³o¶ci i pokoju, aby odpu¶ci³, prosimy. Prze tego¿ nam te¿ grzesznym s³ugam twym, z twego wielikiego mi³osierdzia nadziejê maj±cym, cz±stkê niektor± i towar<z>yszstwo daæ raczy z twojimi ¶wiêtymi aposto³y i mêczenniki. Amen etc. I szwystkimi ¶wiêtymi twymi, w jich¿e nas towar<z>yszstwo, nie do<m>nimacz zas³ugi, ale odpuszczenia, prosimy, rozdaw[a]ca, przypu¶ci prze Jezu Krysta. Przez jego¿ ta wszystka zaw¿dy dobra tworzysz, ¶wiêcisz, o¿ywiasz, ¿egnasz i dawasz nam przezeñ i s nim i w niem jest tobie Bogu Oæcu Wszechmog±cemu, w jedno¶ci Ducha ¦wiêtego, wielka cze¶æ i chwa³a na wieki wiekom (albo przez wieka). Amen.
Prosimy, ka¼niami zbawienia napominani i bo¿ym ustawienim stworzeni (albo uczynieni), ¶miemy rzec (albo mowiæ): Otcze nasz, jen¿e je¶ na niebie etc. Zbaw nas, prosimy Panie, od wszech z³o¶ci minê³ych, niniejszych i potem bêd±cych i z przymow±, i z pro¶b± b³ogos³awionej zdrowej zaw¿dy Bo¿ej Matki, dziewice Maryjej, i z b³ogos³awionymi aposto³mi twojimi, Piotrem, Paw³em i te¿ Andrzejem, i se wszystkimi ¶wiêtymi twymi, daj mi³o¶ciwy pokoj w czasiech naszych, aby pomoc± mi³osierdzia twego wspomo¿eni i te¿ od grzecha byli bychom wolni i od wszelkiego zamieszkana przezpieczni, przez Pana naszego etc.
Rêkopis Biblioteki Ossoliñskich we Wroc³awiu nr 2080. Zawiera ³aciñski tekst kanonu mszalnego przepisany w roku 1424, a na marginesach sporz±dzone t± sam± rêk± t³umaczenie kanonu na jêzyk polski. Wyrazy w nawiasach okr±g³ych s± glosami, które podaj± mo¿liwe warianty innego przek³adu.
Cyt. za wydaniem: W. Wydra, W.R. Rzepka, Chrestomatia staropolska, Wroc³aw 1984, s. 30-33.