Witam

Czy kto¶ wie mo¿e – jakimi metodami obrabiano niegdy¶ bursztyn? Chodzi mi ju¿ o bardziej konkretne sprawy ni¿ np. toczenie na tokarce. Poszukujê tych informacji ju¿ od d³u¿szego czasu i jako¶ nie mogê natrafiæ na bardziej szczegó³owe sposoby obróbki?

Tzn. chodzi Ci o jakie¶ bardziej zaawansowane technologie? Naprawdê powa¿ne dzie³a bursztynnicze to dopiero Manieryzm (tj. pó¼ny Renesans) i zw³aszcza Barok (wtedy powsta³a m. in. Bursztynowa Komnata). Powiniene¶ wiêc szukaæ w literaturze dotycz±cej sztuki i rzemios³a Manieryzmu i Baroku na Pomorzu Gdañskim i w Prusach.
By³a taka seria "Polskie rzemios³o i polski przemys³", wydana w l. siedemdziesi±tych i osiemdziesi±tych przez Ossolineum (mo¿na to dostaæ w antykwariatach) - byæ mo¿e, jaki¶ tom po¶wiêcono bursztynnictwu? Niestety, nie wiem niczego konkretnego na ten temat. Gdyby takiej ksi±¿ki nie by³o, by³by to powa¿ny b³±d, bo bursztynnictwo to rzemios³o typowe dla naszych ziem i nigdzie poza okolicami Ba³tyku nie wystêpuj±ce na tak± skalê.

Znaleziska bursztyniarskie z naszych ziem s± ju¿ i pradziejowe - surowiec, gotowe wyroby, odpady poprodukcyjne. Bursztyn jest ³atwym i wdziêcznym w obróbce surowcem. Nie wymaga skomplikowanych narzêdzi - nó¿, pilnik, wiert³o, tokarka, czyli narzêdzia dostêpne ju¿ we wczesnym ¶redniowieczu, a pewnie i wcze¶niej. Dysponuj±c surowcem nauczysz siê tego rzemios³a w jeden dzieñ.

K³aniam.

Ha surowcem dysponuje, narzedziami tez ale z tym nauczeniem sie w jeden dzien to przesada - zwlaszcza jesli sie nie widzialo bursztynnika w akcji - do wiekszej ilosci wiedzy zaczolem dochodzic samodzielnie ale najwiecej wiadomosci proaktycznych dowiedzialem sie z fragmentu pracy magisterskiej o bursztyniarstwie na kaszubach
Co sie okazalo sprawa obrobki jest bardziej skomplikowana - co prawda jak sie juz cos uda to sprawa wydaje sie banalnie prosta - nie mniej jednak lepiej uczyc sie ze zrodel.

Z "Historii Gdañska" (praca zbiorowa, t. I), Wyd. Morskie, Gdañsk 1978, 85 mo¿na dowiedzieæ siê co nieco o bursztynnikach wczesno¶redniowiecznych z Gdañska, na s. 131-132.

Na s. 132 czytamy: